Αυτό το καλοκαίρι έχει μία δεύτερη σπουδαία ιταλική δουλειά, μετά το "Ο γιατρός έχει τρεχάματα", τα "Παράπονα στον Δήμαρχο" των Σάλβο Φικάρα και Βαλεντίνο Πικόνε, που μετά την επιτυχία τους στο Θέατρο, τα καταφέρνουν μία χαρά και στην μεγάλη οθόνη τόσο ως σκηνοθέτες, όσο κι ως πρωταγωνιστές. Πρόκειται για μία μεσογειακή κωμωδία με καυστικό κοινωνικοπολιτικό χιούμορ, για όσα βιώνουμε καθημερινά, ως αντίκτυπο μίας εποχής που πέρασε, αλλά άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια της στις επόμενες γενιές.
Βρισκόμαστε στο γραφικό χωρίο Πιετραμάρε της Σικελίας. Πλησιάζουν οι εκλογές. Από την μία ο απόλυτα διεφθαρμένος, δήμαρχος για χρόνια, Γκαετάνο Πατάνε ("αυτοί έδιναν υποσχέσεις κι εμείς πληρώναμε χρέη") κι από την άλλη ο σοβαρός, μετριοπαθής δάσκαλος, Πιερπάολο Νατόλι, που τον διέπουν ύψιστες αξίες κι ιδανικά. Κι ενώ το σαθρό "παλιό" φαντάζει ακλόνητο φαβορί για την επανεκλογή του, γίνεται η πλήρης ανατροπή και δήμαρχος εκλέγεται ο πιο ανθρώπινος, ο ορθολογιστής. Φτάσαμε στην εποχή μας, το απόλυτα φυσιολογικό, να φαντάζει είδηση, γεγονός!
Ξαφνικά η πόλη συνέρχεται. Τα σκουπίδια στους κάδους, η ανακύκλωση ξεκινά, τα αυτοκίνητα περιορίζονται, ζητούνται άδειες από τους καταστηματάρχες. Οι νόμοι επιτέλους εφαρμόζονται. Κι όμως όλο αυτό κακοφαίνεται στους κατοίκους. Το σοκ είναι τόσο μεγάλο. Αδυνατούν να προσαρμοστούν. Μα αυτοί ψήφισαν την αλλαγή. Ήταν όμως προετοιμασμένοι να την δεχθούν στην πράξη; Μεγάλο ερώτημα και μην πάμε μακριά. Στη χώρα μας περάσαμε το 2015 κάτι ανάλογο. Και μάλλον κι εμείς κάναμε άτακτη οπισθοχώρηση την κρίσιμη στιγμή. Πόσο εύκολα ενθουσιάζει άραγε η ιδέα της αλλαγής και συγχρόνως πόσο δύσκολο είναι να την στηρίξουμε έμπρακτα;
Η σάτιρα μου θύμισε αρκετά το περσινό, "πού πάω θεέ μου", αλλά εδώ προστίθεται η έννοια της ηθικής, την οποία έχουμε δυστυχώς απολέσει. Ο κόσμος καταδίκασε τον πρώτο δήμαρχο στον πλανήτη, που εφάρμοσε όλες του τις προεκλογικές εξαγγελίες. Κάτι από Ιησού και Βαραββά, αν θέλετε να κάνουμε ένα παραλληλισμό και μία μίνι σύνδεση με την ιστορία που μας διδάσκει. Κι αυτό είναι ένα δείγμα πως το σύμπαν μαυρίζει. Είναι σημάδι της εποχής. Πολλές φορές μέσα από το χιούμορ, περνάνε τόσο δυνατά μηνύματα. Και σήμερα βρισκόμαστε στο ίδιο οριακό σημείο ως ανθρωπότητα.
Κι όλο αυτό είναι καθολικό, από την Ιταλία μέχρι την Αμερική, την Αφρική, την Κίνα και την Αυστραλία. Ισχύει σε όλον τον κόσμο. Η σύμπραξη πολιτείας, μαφίας, εκκλησίας αποτελεί ταφόπλακα, δείχνει πως όλοι οι κατά τόπους κραταιοί φορείς, αποτελούν γρανάζια ενός συστήματος, που μαθηματικά κάποτε θα διαλυθεί. Ίσως χρειαστεί να βαφτεί με αίμα η επανάσταση, αλλά η επανεκκίνηση θα γίνει. Είναι απλά θέμα χρόνου. Ο φόβος κυριεύει τους πολίτες κι αυτός είναι ο μεγαλύτερος σύμμαχος των συμφερόντων.
Μία σπουδαία ταινία, που με ευαισθητοποίησε και με έθεσε σε ρόλο πρωταγωνιστή. Δυστυχώς, το φινάλε δεν είναι ελπιδοφόρο. Ο σύγχρονος άνθρωπος αγαπά τον λιγότερο δυνατό κόπο. Όμως χωρίς συλλογική προσπάθεια και προσωπική υπέρβαση του καθενός, ποτέ μα ποτέ ο κόσμος μας δεν θα γίνει καλύτερος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου