Παράδοξη ευτυχία

Tα χρόνια που περνάμε είναι δύσκολα κι όχι μόνο στην Ελλάδα, σε ολόκληρο τον κόσμο. Ακόμα κι εκεί, που το σκηνικό μοιάζει ιδανικό, ενυπάρχουν προβλήματα βαθιά ριζωμένα στις ψυχές και την καθημερινότητα των ανθρώπων. Ο Σβεν Ταντίκεν στην τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία, ξεκίνησε από το Κάρλοβι Βάρι και συνεχίζει να ταράζει, όσους μπορούν ακόμα να αφεθούν ελεύθεροι για περίπου εκατό λεπτά στο σινεμά. Βασισμένος στην " Αρχέγονη Ευτυχία " της Σκωτσέζας, Άλισον Λουίς Κένεντι σκηνοθετεί το παράδοξο της ιστορίας, που κρύβεται μέσα σε μικρά, απλά πράγματα, που δίνουν χρώμα στις ζωές μας.

Η Έλενε είναι μία σύζυγος εγκλωβισμένη σε έναν ατυχή γάμο. Αναζητεί την ταυτότητά της κι ένα στήριγμα, κάπου να ακουμπήσει για να συνεχίσει να ελπίζει. Ο άντρας της, διαρκώς νευριασμένος, θυμωμένος, όλα του φταίνε. Αυτή ψάχνει πλέον διέξοδο, στην " αγκαλιά " ενός ψυχολόγου. Δεν είναι εύκολο. Για να θεραπευτεί, πρέπει να αποδεχθεί, πως έχει θέμα. Κι εκεί έγκειται, κατά την ταπεινή μου άποψη, το μεγαλύτερο μερίδιο της επιτυχίας. Πού να φανταστεί όμως κανείς τι κρύβει μέσα του αυτός ο άνθρωπος; Ποια είναι τα πάθη του κι οι εμμονές του; Οι ρόλοι κάποια στιγμή θα αντιστραφούν κι οι ανατροπές θα είναι συνεχείς, μέχρι το λυτρωτικό φινάλε.

Συχνά η απελπισία ή έλλειψη δύναμης κι αυτοπεποίθησης οδηγούν στον Θεό. " Που είσαι; " Οι περισσότεροι τότε τον θυμούνται. Καλώς ή κακώς, μόνο η ψυχή τους το ξέρει. Όταν κι εκεί δεν βρουν αυτό που ψάχνουν, μία ανταπόκριση, ισορροπούν στα όρια της τρέλας και της κατάθλιψης. Όλα τα παραπάνω σε συνάρτηση με το πόσο ισχυρή προσωπικότητα έχεις δημιουργήσει και πόσο ευάλωτος είσαι. Πάντα όμως, υπάρχει λύση. Αρκεί να θέλεις πραγματικά να την βρεις. Αν το επιθυμείς, θα τα καταφέρεις.

Πότε ήσουν τελευταία φορά ευτυχισμένη; Αλήθεια εσείς πότε ήσαστε και συνάμα ξέχνοιαστοι; Αυτή είναι η εποχή, που ζούμε και μεγαλώνουμε, ανεξαρτήτου χώρας. Γεμάτη αδιέξοδα, με λιγοστή άμεση επικοινωνία, γεμάτη υλικά αγαθά και κενές ψυχές. Για να νιώσεις και πάλι άνθρωπος, πρέπει να επιστρέψεις πίσω στα απλά. Να φλερτάρεις, να νιώσεις σημαντικός, να ξαναχτίσει κάτι υγιές από την αρχή, δίχως να συμβιβάζεσαι με το εφήμερο, να φεύγει έτσι ο καιρός. Γιατί δεν θα ξαναγυρίσει.

Η ίδια η συγγραφές είχε τονίσει, " μπορείτε να δείτε τις λέξεις σε αυτή τη σελίδα κι επειδή αυτές συνηθίζω να επιλέγω, θα σας φανερώσουν τη μορφή μου. Βρίσκομαι εδώ για να με διαβάσετε, όπως θα διαβάζατε την αποτύπωση του σώματός μου, σε ένα κρεβάτι, μετά από μία ανήσυχη νύχτα.

Μεγάλο μέρος στην επιτυχία της ταινίας διαδραματίζουν, οι Μαρτίνα Γκέντεκ και Ούλτριχ Τουκούρ (μαζί στις Ζωές Των Άλλων για πρώτη φορά), που είναι οι δύο πρωταγωνιστές. Από την μία η Γερμανίδα, ίσως στον καλύτερο ρόλο της καριέρας της. Με την κάμερα να εστιάζει πάνω της και να ακτινογραφεί τον γολγοθά της. Το κλάμα, τον πόνο, το δειλό χαμόγελο, την επιστροφή της άσωτης, την ταλαιπωρία κι εν τέλει την ευτυχία.  Η φωτογραφία της Ντανιέλα Κναπ, την αναδεικνύει σε κινητήριο μοχλό της δράσης. Πράος, με πίστη στον εαυτό του, αλλά κυριευμένος από ασίγαστα πάθη, ο συμπρωταγωνιστής. Έχει τον τρόπο να κερδίσει τη συμπάθεια και το σθένος να νικήσει τελικά, ό,τι τον σκοτώνει αργά. Γκλουχ το όνομά του στην ταινία σημαίνει ευτυχία. Προφητικό ή απλά τυχαίο;

Στόχος του ανθρώπου, πρέπει να είναι κάθε μέρα να ξεπερνάει τον εαυτό του. Να βάζει έναν μικρό στόχο και να τον πετυχαίνει. Με τον καιρό θα πειστεί, πως μπορεί να καταφέρει τα πάντα. " Πιστεύω σε κάτι, άρα πιστεύω σε μένα ". Τα πάντα ρεί. Αρκεί ο εγκέφαλος μας, να πάρει το μήνυμα της αλλαγής. Από εκεί και πέρα το δύσκολο, γίνεται εφικτό.

Μένω σε μία εικόνα. Με την Ελένε στο νοσοκομείο και τον Έντουαρντ στο πλευρό της να της λέει, πως είναι ένα όμορφο σαραβαλάκι. Σχήμα οξύμωρο. Την κάνει όμως να γελάσει. Αυτή ακριβώς είναι η αίσθηση, που αφήνει το φιλμ στον θεατή. Μέσα από αντιθέσεις, ανατροπές, το καλό νικάει. Τα ετερώνυμα έλκονται και ζουν τις πιο δυνατές στιγμές, βιώνουν τις πιο όμορφες εμπειρίες.

Η αποξένωση των ανθρώπων από τη φύσης του θεωρώ, πως είναι το μείζον θέμα. Και στη δική μας περίπτωση, δύο απ΄αυτούς κερδίζουν ξανά την αληθινή ζωή. Μπορούν να αγγίξουν ο ένας τον άλλον. Να μιλήσουν, να ερωτευθούν, να αγαπηθούν. Το έργο έχει τη δύναμη να σε συνεπάρει, να σε θέσει σε θέση πρωταγωνιστή, να ξεχάσεις πως ξεκίνησε η ιστορία και πως τελικά ολοκληρώνεται. Σε υπνωτίζει και σε αφήνει ξυπνώντας με την καλύτερη αίσθηση ...