Foxcatcher

Μία αληθινή, πολύ δυνατή, ιστορία δύο Ολυμπιονικών, μεταφέρθηκε στην μεγάλη οθόνη, με την μαεστρία του Μπένετ Μίλερ. Μετά το Καπότε (2005) και το Moneyball (2011), δημιούργησε την καλύτερή του ταινία, που κέρδισε δώδεκα βραβεία, μεταξύ των οποίων, " Σκηνοθεσίας " στις Κάννες, και τολμώ να πω αδικήθηκε αρκετά σε άλλες 77 συνολικά υποψηφιότητες.

Τα αδέρφια, Μαρκ και Ντέιβ, Σουλτζ προετοιμάζονται για την Ολυμπιάδα της Σεούλ (1988). Ο μεγάλος, μέντορας του μικρού, οικογενειάρχης και σοβαρός χαρακτήρας. Ο μικρός με τρομερά προσόντα, έχοντας  όμως  ροπή στην ατασταλία και την καλή ζωή, αδύναμη προσωπικότητα, παρ'ότι πρωταθλητής. Δεν αντέχει ωστόσο με τίποτα να είναι στην σκιά του Ντέιβ και ψάχνει "διαφυγή". Πνίγεται. Το κάλεσμα του πολυεκατομμυριούχου, Τζον Ντι Ποντ, έρχεται ως λύτρωση κι η ακαδημία Foxcatcher γίνεται το νέο σπίτι του Μαρκ. Στο πρόσωπό του Ποντ βρίσκει το πατρικό πρότυπο, που τόσο του είχε λείψει. Όσο δύσκολο είναι όμως να φτάσεις στην κορυφή, τόσο εύκολο είναι να κατακρημνιστείς απ'αυτήν, αν δεν προσέξεις.

Το τίμημα ακριβό. Η μεγάλη ζωή κι ο νοσηρός τρόπος της καθημερινότητας, υπονομεύουν την καριέρα ενός μεγάλου αθλητή και μας οδηγούν προοδευτικά σε μία ανείπωτη οικογενειακή τραγωδία. Άνθρωποι καταξιωμένοι στην συνείδηση του κοινού, αποδεικνύονται περιθωριακοί χαρακτήρες, εξαιρετικά ευάλωτοι και κάποια στιγμή όλο αυτό θα έρθει στην επιφάνεια με ανεξέλεγκτες συνέπειες.

Ο ίδιος ο σκηνοθέτης τονίζει, " λίγους μήνες αφού βγήκε το Καπότε, έλαβα ένα γράμμα από τη Χάρπερ Λι. Έλεγε, ότι η ταινία ήταν μία επίδειξη μυθοπλασίας, ως μέσο για την αλήθεια. Υπήρχαν πολλά στοιχεία στην ταινία, που είχαμε επινοήσει, αλλά τελικά έλεγε την αλήθεια για τον Καπότε.  Αυτό προσπάθησα να κάνω και με το Foxcatcher. Οι συνθήκες έμοιαζαν κωμικές και παράλογες, αλλά η κατάληξη τραγική και πραγματική. Όσα συνέβησαν εκεί ήταν τόσο μακριά από τις προσωπικές μου εμπειρίες ωστόσο τα ένιωθα οικεία. Υπήρχε κάτι πέρα από τα γεγονότα, που δεν έδειχνε καθόλου περίεργα.

Την Άνοιξη του 2006, παραδόθηκε στον σκηνοθέτη, ένα βίντεο, με αποκόμματα εφημερίδων, που αφορούσαν την πολύκροτη υπόθεση. Αυτό ήταν καταλύτης για την υλοποίηση της ταινίας. Ο Μαρκ Ράφαλο για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ρόλου, έκανε έξι μήνες εντατική προπόνηση, τόσο για το σώμα του, όσο και για να μάθει τους κανόνες του αθλήματος. Ο Τατούμ στην σκηνή με τον καθρέφτη, τον σπάει στην πραγματικότητα. Τόση ένταση και πάθος είχε για τον ρόλο, που υποδυόταν. Στιβ Κάρελ και Μ.Ράφαλο είχαν συμπρωταγωνιστήσει νωρίτερα στο " Ραντεβού για παντρεμένους " (2010).

Οι ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών είναι ιδανικές. Έχουν επιλεχθεί οι κατάλληλοι ηθοποιοί (Κάρελ, Τατούμ, Ράφαλο) για καθένα ρόλο. Ο θεατής γίνεται κομμάτι της ταινίας, σαν να βλέπει την αληθινή ιστορία, που του προκαλεί έντονα συναισθήματα. Γι'αυτό άλλωστε είναι σπουδαία. Είναι μία μεγάλη επιτυχία του αμερικανικού σινεμά, καθώς θίγει έμμεσα ταξικές, οικονομικές και κοινωνικές διαφορές, αναπτύσσει την σχέση εκμεταλλευτή-εκμεταλλευόμενου και γενικότερα  προβάλλει μία άρρωστη πλευρά των ΗΠΑ, δηλαδή την νοσηρότητα της ελεύθερης αγοράς, που είναι ικανή να εξαγοράσει συνειδήσεις-ανθρώπους

Όσον αφορά την αληθινή ιστορία, πράγματι ο Ντι Ποντ ήταν ένας συμπλεγματικός, προβληματικός χαρακτήρας, που ποτέ δεν απαγκιστρώθηκε από την μητέρα του. Ποτέ δεν μόχθησε, ούτε προσπάθησε για κάτι. Άεργος, ήταν πλέον ένας μεσήλικας " μπέμπης ", κουβαλώντας της παθογένειες της ενηλικίωσης του. Ομοφυλόφιλος, αρέσκονταν να συναναστρέφεται με νεαρούς αθλητές, προσπαθούσε να κρύψει το πάθος του, πίσω από τον μανδύα της Foxcatcher. Πράγματι σκότωσε τον Ντέιβ Σουλτζ μπροστά στα μάτια της οικογένειάς του, επειδή τον ενημέρωσε πως αποχωρεί από προπονητής της ακαδημίας.

Όταν κανείς πρωταθλητισμό, αν το έχεις βιώσει, πρέπει να στερηθείς πράγματα. Αν δε, βγάλεις λίγα χρήματα γλυκαίνεσαι. Οι πειρασμοί πολλοί. Πρέπει να αντισταθείς και να αφοσιωθείς στον στόχο σου. Ζήτημα είναι η διάρκεια κι όχι να γίνεις πυροτέχνημα. Η ιστορία διδάσκει κι όποιος την παραβλέπει, δεν έχει απλά μέλλον. Έτσι και στην περίπτωσή μας ...