Wet season

 

Η νέα ταινία του Άντονι Τσεν, "Η εποχή της Βροχής" αποτελεί τη σημερινή μας επιλογή. Έξι χρόνια μετά το "Ilo Ilo" (Χρυσή Κάμερα στις Κάννες) ο γεννημένος στη Σιγκαπούρη σκηνοθέτης επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη με ένα ακόμα έργο για τον άνθρωπο. Από το μακρινό Τορόντο έφθασε κι έκανε πανελλήνια πρεμιέρα στο 60ο επετειακό Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης κι από την περασμένη Πέμπτη υπάρχει η δυνατότητα να το παρακολουθήσουμε στα θερινά σινεμά της Αθήνας.

Στη Σιγκαπούρη άμα γνωρίζεις αγγλικά μπορείς να ζήσεις με άνεση. Η Λινγκ είναι καθηγήτρια κινεζικών με καταγωγή από το Μιανμάρ της Μαλαισίας. Περνάει τον καιρό της "ως ξένη" ακόμα και στο ίδιο της το σπίτι. Η σχέση της με το σύζυγό της περνάει διαρκή και πολυεπίπεδη κρίση. Ο βασικός λόγος είναι ότι ποτέ δεν κατάφεραν να κάνουν παιδί. Το προσπαθεί όσο μπορεί με τεράστιο προσωπικό κόστος (ορμονοθεραπείες), ενώ παράλληλα είναι αφοσιωμένη στο εκπαιδευτικό της λειτούργημα και φροντίζει τον πεθερό της που χρήζει καθημερινής βοήθειας.

Το πρόγραμμα ενισχυτικής διδασκαλίας θα δώσει νέο νόημα στη ζωή της. Εκεί θα έρθει πιο κοντά με τον Γουέι Λουνγκ, ένα παιδί με έμφαση στις πολεμικές τέχνες. Δύο άνθρωποι που για διαφορετικούς λόγους βιώνουν μία εσωτερική εγκατάλειψη και μοναξιά. Το αυτοκίνητο δίνει μία συνεχή αίσθηση φυγής, ίσως απόδρασης κι όμως πάντα μένει πίσω, εκεί. Αρνείται όμως βαθιά μέσα της να συμβιβαστεί με την μοίρα της. Κι ας τη θεωρεί η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μίας άρρωστης κοινωνίας άχρηστη που δεν μπορεί να κάνει παιδί και την υποτιμάει διαρκώς ("female driver").

Σε ένα βροχερό φόντο, ίσως στην πιο πυκνοκατοικημένη χώρα του κόσμου ακούγεται το ραδιόφωνο να παίζει και γίνεται ολοένα και πιο έντονη η αίσθηση της υγρασίας (wet), του βρεγμένου. Ο Τσεν δίνει μεγάλη έμφαση στη λεπτομέρεια απεικόνισης των χαρακτήρων του. Μία πολύ προσεκτική διείσδυση στα άδυτα της ψυχής των πρωταγωνιστών. Το λάθος είναι θέμα χρόνου να συμβεί. Η καθημερινή τριβή το κάνει να φαντάζει μάλιστα μονόδρομος. Η μπάντα μπορεί να τους χωρίζει σε μία εξαιρετική σκηνή, όμως μόνο ο χρόνος μπορεί να μας δείξει ποια θα είναι η τελική έκβαση.

Χαμένοι σε έναν αστικό "παράδεισο", ανάμεσα σε ουρανοξύστες δύο άνθρωποι τολμούν να αφήσουν τα συναισθήματά τους ελεύθερα. Η βροχή είναι ικανή να επιτείνει τη φόρτιση του θεατή. Αυτός με τη σειρά του συγχωρεί τη Λινγκ. Η έμμονη ιδέα της τεκνοποίησης την έχει τρελάνει. Αξίζει μία στιγμή εκτόνωσης κι ας εκπίπτει από τον ηθικό κώδικα. Μπορεί κάποιος να το εκμεταλλευτεί; Τίθεται ξεκάθαρα πλέον προ των ευθυνών της. Όλα τα ωραία όμως κάποτε τελειώνουν όπως σοφά υποστηρίζει ο θυμόσοφος λαός.

Μετά από μήνες ο ήλιος βγαίνει ξανά στον ουρανό. Σαν να έρχεται το τέλος, η επίτευξη του σκοπού. Η πρωταγωνίστριά μας μπορεί ξανά να χαμογελάσει κι αυτό είναι το σημαντικότερο κέρδος της διαδρομής. Σίγουρα οι δυσκολίες δε θα εκλείψουν, πήρε όμως μία βαθιά ανάσα. Ένα ένοχο μυστικό που θα κρατάει για πάντα στην αγκαλιά της ως μία ευχάριστη ανάμνηση. Yπάρχουν κι αυτές οι στιγμές να γεμίζουν ελπίδα ανθρώπους που εκ πρώτης μοιάζουν καταδικασμένοι σε αιώνια δυστυχία δίχως να ευθύνονται γι΄αυτό ...