Dogman

O Iταλός σκηνοθέτης Ματέο Γκαρόνε που καθιερώθηκε στις συνειδήσεις των Ελλήνων κι όχι μόνο σινεφίλ μεταφέροντας στην μεγάλη οθόνη το μυθιστόρημα του Ρομπέρτο Σαβιάνο, "Gomorra" επέστρεψε πριν από περίπου δύο χρόνια δυναμικά με το "Dogman". Πρεμιέρα στο Φεστιβάλ των Καννών και Βραβείο ανδρικής ερμηνείας για τον Μαρσέλο Φόντε, ενώ στην Ελλάδα είχαμε την τύχη να το παρακολουθήσουμε τον Νοέμβριο του 2018 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Η ταινία αποτέλεσε μάλιστα την επίσημη υποψηφιότητα της Ιταλίας για το OSCAR ξενόγλωσσης ταινίας.

Mεταφορά του σκηνικού στη Νάπολη. Μία αληθινή ιστορία που συγκλόνισε την Ιταλία την δεκαετία του 1980 αποτελεί τη βάση στην οποία χτίζεται ένα ψυχολογικό δράμα. Αυτή δεν είναι άλλη από αυτή των Πιέτρο Ντε Νέγκρι και Τζιανκάρλο Ρίτσι. Ο Μαρσέλο αγαπάει τα σκυλιά που φροντίζει, όσο την μονάκριβή του κόρη. Συχνά τα προσφωνεί, "amore". Μία καλή ψυχή που καλείται να επιβιώσει με κάθε κόστος σε μία άρρωστη κοινωνία. Ζεις φτωχός ή πεθαίνεις. Ο νόμος της ζούγκλας επικρατεί σε ένα χαώδες τοπίο στον ιταλικό νότο. Όταν μιλάνε τα ναρκωτικά κι η άκρατη εγκληματικότητα, δεν μένει χώρος για ρομαντισμούς και συναισθήματα.

Όσο λες ναι βυθίζεσαι ολοένα και περισσότερο στον βούρκο. Έχεις όμως τη δυνατότητα στην πραγματικότητα να πεις όχι; Όταν είσαι αδύναμος κυριολεκτικά και μεταφορικά να θέσεις όρια το τέλος είναι νομοτελειακό. Ο Σιμόνε (Εντουάρδο Πέσε) επιβάλλεται με τη δύναμή του. Ο Μαρσέλο είναι υποχρεωμένος να υποστεί ένα bullying δίχως προηγούμενο. Η καθημερινότητα του μετατρέπεται σε κόλαση. Μαζί του ολόκληρη η τοπική κοινωνία. Έρχεται όμως η ώρα της πληρωμής. Η πλήρης ταπείνωση σε όλα τα επίπεδα. Τότε ξεκινάει μία αργή αντίστροφη μέτρηση.

Η φωτογραφία του Νικολάι Μπριέλ δείχνει με τον πλέον εμφατικό τρόπο την κατάσταση που επικρατεί. Το χειρότερο είναι πως αυτή η κατάσταση απλώνεται μέχρι το σήμερα και φυσικά πέρα από τα στενά γεωγραφικά όρια της Ιταλίας. Ο πρωταγωνιστής που εντυπωσίασε με την παρουσία του δε δίστασε να πάρει κάποιες δόσεις ουίσκι για να είναι το δυνατόν περισσότερο αυθόρμητος σε αρκετές σκηνές. Αξιοσημείωτο είναι επίσης πως στην αληθινή ζωή πέρασε μεγάλες δυσκολίες κι αυτή η πίεση, η ένταση βγαίνει με ιδανικό τρόπο στη μεγάλη οθόνη αποκτώντας βιωματικό χαρακτήρα.

Στη ζωή αρκετές φορές πρέπει να χάσεις (σχεδόν) τα πάντα για να αναθεωρήσεις κάποια πράγματα. Ο παραλληλισμός με τα σκυλιά κρίνεται επιτυχής. Όσο τα αγαπάς και τα προσέχεις, το εκτιμούν και θα στο ανταποδώσουν. Μη ξεχνάτε πως ο σκύλος είναι διαχρονικά ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Τι γίνεται όμως με τους ίδιους τους ανθρώπους; Εκεί ξεκινούν πραγματικά τα δύσκολα. Πρέπει να είσαι τέρας ψυχραιμίας για να αντέξεις και να έχεις τύχη στις σχέσεις που θα έρθουν. Υπάρχουν όμως στιγμές που ο άνθρωπος χάνει τη λογική του και τότε δε διαφέρει σε τίποτα από τα υπόλοιπα μέλη του ζωικού βασιλείου.

Παίρνει το πτυχίο από το "κολλέγιο". Ένα μεγάλο κεφάλαιο κλείνει. Το αίμα του καίει. Οι αποφάσεις έχουν παρθεί συνειδητά. Είναι θέμα χρόνου. Ό,τι δε λύνεται, κόβεται. Ήρθε η ώρα για τον δικό του προσωπικό γόρδιο δεσμό. Ο θεατής δικαιώνει τον Μαρσέλο. Η ώρα της λύτρωσης πλησιάζει. Ο Δαβίδ απέναντι στον Γολιάθ. Διεκπεραιώνει μία υποχρέωση που έμοιαζε με πληγή ανοιχτή. Για να τα καταφέρει όμως πούλησε τη ψυχή του στον διάβολο. Άλλαξε τον εαυτό και την ηθική και την καθαρή ψυχή του.