Ήσυχες ημέρες του Αυγούστου

Ανατρέχουμε σήμερα τέλη Αυγούστου σε μία ταινία με την υπογραφή του Παντελή Βούλγαρη. Επιστροφή στο μακρινό 1991. Δεν είχα γεννηθεί καν. Ένα φιλμ με διαχρονικό μήνυμα, ικανό να ταράξει τον καθένα που παίρνει την μεγάλη απόφαση 15Αύγουστο να μείνει στην άδεια πόλη. Κι όταν ειδικά είναι μόνος μπορεί να τον διαλύσει. Κάθε σκηνή και μία δοκιμασία. Κάθε λέξη και δεκάδες προεκτάσεις. Yποψήφιο για Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο.

Τρεις ιστορίες, η μία ανάμεσα στην άλλη. Μία ηλικιωμένη κυρία αναπτύσσει δεσμούς φιλίας με μία νεαρή κοπέλα. Ένας τραπεζικός υπάλληλος συνομιλεί με μία άγνωστη στο τηλέφωνο κι ερωτοτροπούν. Τέλος ένας βετεράνος ναυτικός βρίσκει μία γυναίκα λιπόθυμη στις γραμμές του ηλεκτρικού κι αποφασίζει να τη βοηθήσει όπως επιτάσσει η ανθρώπινη ηθική. Τι ενώνει αυτές τις φαινομενικά αταίριαστες υποθέσεις; Η μοναξιά στο άστυ. Σε μία φλεγόμενη Αθήνα που έχει μείνει κενή απ΄όλες τις απόψεις, καθώς τέτοιες ημέρες όποιος μπορεί να αποδράσει το κάνει προς πάσα κατεύθυνση.

Η αριστοτεχνική σκηνοθεσία έρχεται να δέσει μαεστρικά με την μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Ο Θανάσης Βέγγος αποτελεί πυλώνα του φιλμ. Ονειρεύεται ένα βράδυ στη θάλασσα των Κοραλλιών, να απολαύσει το τροπικό φεγγάρι. Οικοδομεί μία σχέση εμπιστοσύνης με τη Χρυσούλα Διαβάτη. Δίνεται σώμα και ψυχή γιατί αυτό του λέει η καρδιά του. Από κοντά η Θέμις Μπαζάκα, η Αλέκα Παϊζη κι η Ειρήνη Ιγγλέση που έφυγε πριν από μερικές ημέρες από τη ζωή. Ιδανικό κράμα για την επιτυχία.

Η πανσέληνος λάμπει. Αυτές οι ήμερες θέλοντας και μη σε βγάζουν από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Οι ρυθμοί πέφτουν. Ακόμα κι αν επιλέξεις να μην κάνεις ένα ταξίδι προς έναν εξωτικό προορισμό, είσαι υποχρεωμένος να κάνεις το δικό σου προσωπικό εσωτερικό ταξίδι αυτογνωσίας. Λίγο πριν την επανέναρξη των υποχρεώσεων του Σεπτεμβρίου είσαι έμμεσα υποχρεωμένος να βρεθείς απέναντι από τον καθρέφτη. Δεν είναι εύκολο, πολλές φορές δεν είναι ευχάριστο.

Φοβάσαι να μείνεις πίσω. Να τεθείς αντιμέτωπος με τις ευθύνες και τις συνέπειες των πράξεών σου. Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό όν. Υποφέρει, έχει ανάγκη την επικοινωνία. Κάποιοι αδυνατούν να το συνειδητοποιήσουν. Ίσως κι ο άνθρωπός σου. "Άγνωστη γυναίκα κουβαλάς χριστιανέ μου"; Δεν μένει πολύς χρόνος για τον εξαγνισμό των αμαρτιών. Ένα φιλί μένει ως "ανταμοιβή". Είναι καλύτερο να μετανιώσεις για κάτι που έπραξες, παρά για το αντίθετο που μετατρέπεται αυτόματα σε απωθημένο. Στο μυαλό μου έρχεται το Lunchbox του Ritesh Batra.

Το αντίο είναι πάντα πικρό. Σου αφήνει ένα αίσθημα αμφιβολίας. "Ποιος μπορεί να πει πότε πρέπει να φύγει κάποιος"; Eίναι στον άνθρωπο. Η ζωή θα συνεχιστεί. Το καλοκαίρι θα δώσει τη θέση του στο φθινόπωρο κι αυτό με τη σειρά του στον χειμώνα. Ο κύκλος θα συνεχιστεί για μία αιωνιότητα. Τι μένει πίσω; Οι αναμνήσεις κι οι δυνατές στιγμές. Τα λάθη, τα πάθη μας. Αυτά μας συντροφεύουν μέχρι το φινάλε. Εκεί που γίνεται το πραγματικό ταμείο και δεν υπάρχει πλέον χρόνος για επιστροφή και διορθώσεις ...