Parasite

Ένας Χρυσός Φοίνικας των Καννών έχει πάντα το δικό του ειδικό βάρος. Ο φετινός νικήτης ήταν το "Parasite " του Μπονγκ Τζουν-Χο από τη Νότια Κορέα. Δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το μεγάλο Βραβείο πηγαίνει στην Ασία και πιστοποιεί την άνοδο του κινηματογράφου της και τη σύνθετη ματιά των σκηνοθετών πάνω σε μείζονα υπαρξιακά και κοινωνικοπολιτικά ζητήματα της εποχής μας. Υποψήφια για τo OSCAR Ξενόγλωσσης ταινίας κι από τα φαβορί για την κατάκτηση του Χρυσού αγαλματιδίου.

Στη Σεούλ των άκρων συγκρούονται και παράλληλα αλληλοτροφοδοτούνται δύο κόσμοι. Η λαμπερή υψηλή τάξη και η κυνική πραγματικότητα του υπογείου. Γέφυρά τους, μονάχα η μόρφωση κι η εργασία. Κι όσο φαινομενικά οι αδύναμοι ανελίσσονται, τόσο βαλτώνουν κι όσο ο καπιταλισμός καλπάζει, τόσο ο άνθρωπος μικραίνει ως οντότητα, μέγεθος κι αξία. Η εικόνα των σκουπιδιών κυριεύει το πλάνο. Μπορείς να κοροϊδέψεις λίγους για πολύ καιρό ή πολλούς για λίγο. Τι κρύβεται όμως στο κελάρι;

Τα παράσιτα αναζητούν μία ευκαιρία, έναν ξενιστή να τους φιλοξενήσει. Έτσι ακριβώς κι οι πρωταγωνιστές μας με κάθε μέσο, με κάθε κόστος, δίχως ηθικούς ενδοιασμούς και διλήμματα. Κι ας μην το αξίζουν και το γνωρίζουν, προσπαθούν να εισχωρήσουν με κωμικοτραγικό τρόπο στην ελίτ κι ονειρεύονται πως κάποια στιγμή θα γίνουν κομμάτι της. Η "μυρωδιά" του ανθρώπου όμως δεν αλλάζει. Όσα αρώματα κι αν βάλει, όσα κουστούμια και φορέματα κι αν αλλάξει. Θα υπάρχει πάντα κάτι που θα του θυμίζει που πραγματικά ανήκει και θα τον εγκλωβίζει σε καθημερινά αδιέξοδα.

Την ίδια στιγμή γεννιούνται κι αναπτύσσονται αγνά συναισθήματα. Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του καλός. Έχει όμως τη λογική, που μετατρέπεται σε πονηριά κι είναι ικανή να εκφυλίσει το ανώτερο κοινωνικό ον. Και τότε την απογείωση από τον καταποντισμό χωρίζει μία λεπτή κλωστή. Μία εφάμιλλη, κατασκευασμένη ευτυχία, ένα ψέμα που διαρκεί λίγο. Θαμπώνεσαι από τον πλούτο, σε παρασέρνει η απληστία και σαν άλλος μίδας οδηγείσαι χωρίς επιλογή σε μία προσωπική τραγωδία.

Από την εξονυχιστική σκιαγράφηση και το καθένα δράμα των ιδανικά σχεδιασμένων χαρακτήρων στην ιδανική μουσική, που παρεμβαίνει κι οδηγεί τον θεατή στις εξελίξεις, ως βασικό μέσο του ξετυλίγματος της πλοκής. Με εξαιρετικό τον Ki-taek στον ρόλο του πατέρα. Ένα νευρικό γέλιο που περνάει διαπεραστικά από την μεγάλη οθόνη στις θέσεις θέασης. "Μία εξέταση είναι σαν να διασχίζεις μία ζούγκλα κι εσύ πρέπει να την κυριεύσεις". Κι οι άνθρωποι έχουμε φτάσει στο σημείο καθημερινά να δίνουμε εξετάσεις με αυστηρή μάλιστα αξιολόγηση. Μάχη και ξανά μάχη, ζωής.

Ένα εξαιρετικό παζλ, ένα κομψοτέχνημα, ένα κράμα του Shoplifters του Κόρε-Έντα και του Burning του Λι Τσανγκ-ντογκ. Ένας σύγχρονος κήπος της Εδέμ γεμάτος πειρασμούς. Μία πολυεπίπεδη εκδίκηση και ένα μήνυμα για την ματαιότητα και το τέλος του κόσμου μας. Πως θα μας βρει το ξημέρωμα μετά την κάθαρση και ποιοι θα σωθούν στη σύγχρονη Κιβωτό του Νώε; Ο επανακαθορισμός, η περισσυλογή κι η αυτοκριτική θα έρθουν όταν πια είναι αργά και τότε η διαδρομή θα αλλάξει, ίσως γίνει μάλιστα πιο ορθολογική, πιο σωστή, γιατί αν δεν κοπιάσεις, δεν αξίζεις τίποτα τελικά.