Έτερος Εγώ

Ο καιρός περνάει, το καλοκαίρι σιγά σιγά ολοκληρώνεται κι οδεύουμε ολοταχώς προς το 60ο επετειακό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Σήμερα θυμάμαι κι ανατρέχω σε μία ελληνική ταινία που είδαμε στο 57ο και μάλιστα κέρδισε το Βραβείο Κοινού Fischer. O λόγος για το " Έτερος Εγώ " του Σωτήρη Τσαφούλια, το οποίο πρόσφατα παρουσιάστηκε κι ως σειρά από την συνδρομητική τηλεόραση της Cosmote tv. Ως λάτρεις όμως της μεγάλης οθόνης θα μιλήσουμε αποκλειστικά για το αυτοτελές έργο που διαρκεί κάτι λιγότερο από δύο ώρες.

Αθήνα Γενάρης του 2015. Η πολύπαθη πρωτεύουσα της Μεσογείου, που έχει βιώσει ήδη δύο μνημόνια. Η εγκληματικότητα αυξάνεται. Οι άνθρωποι οδηγούνται στα άκρα. Μία σειρά από φόνους βάζει σε σκέψεις τον αρχηγό της αστυνόμιας και με τη σειρά του καταφεύγει στη λύση ενός καθηγητή εγκληματολογίας, προκειμένου να ξετυλίξουν μαζί τον μίτο της Αριάδνης. Ο Δημήτρης Λαίνης είναι αναγκασμένος να έρθει αντιμέτωπος με μία περίεργη υπόθεση και να τη εξυχνιάσει, ενώ παράλληλα καλείται στη διάρκεια αυτής της διαδρομής να γιατρέψει τις δικές του πληγές.

Ένας μοναχικός άνθρωπος, εγκλωβισμένος στης ζωής τα αδιέξοδα καλείται να ισορροπήσει ανάμεσα στις ευαίσθητες χορδές του προσωπικού δράματος και του επαγγελματικού καθήκοντος, ανάμεσα στην ηθική και το χρέος. Μία αστυνομική περιπέτεια, που αγγίζει τα όρια του ψυχολογικού θρίλερ. Ένα μυστήριο που ξετυλίγεται ιδανικά χάρη στο σενάριο που βασίστηκε στο τέχνασμα της χρησιμοποίησης των "φίλιων αριθμών" του Πυθαγόρα. Ένα θεώρημα που για να εξηγηθεί έπρεπε να υπάρξει διεθνής συνεργασία και ανταλλαγή πληροφοριών.

Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης στον ρόλο του πρωταγωνιστή υιοθετεί πλήρως το προφίλ του απόμακρου, εσωστρεφούς καθηγητή. Αγαπά τα παιδιά, αλλά κάτι τον κρατάει πίσω, απόλυτα τυπικό. Ένα πρόβλημα δεν τον αφήνει να λυθεί. Είναι άνθρωπος της καριέρας κι έχει κερδίσει την εκτίμηση του περίγυρού του. Αυτή όμως η μάχη τείνει να τον εξοντώσει. Είναι τόσα πολλά που αλληλοσυγκρούονται στο μυαλό του. Όποια επιλογή κι αν κάνει θα έχει κόστος για τη ψυχή του. Μόνο μετά τη λύτρωση, θα μπορεί να κάνει δεύτερες σκέψεις και να αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο να ζήσει.

Αυτό που θέλει να τονίσει ο σκηνοθέτης είναι το κίνητρο κι όχι οι πράξεις. Τι οδηγεί στις δολοφονίες; Μπορεί ο θεατής, σαν κριτής. σαν άλλος δικαστής να δικαιολογήσει ή ακόμα και να συγχωρέσει; Πόσα άλλοθι μπορεί να αναγνωρίσει και τι οδηγεί το χέρι ενός ανθρώπου να οπλίσει; Η έλλειψη δικαιοσύνης, το αίσθημα της ατιμωρησίας των υπευθύνων, μία παθολογική σχέση; Εγκλήματα μίσους, εκδίκησης. Όλα αυτά τα ερωτήματα σε βασανίζουν μέχρι το φινάλε κι ας έχεις καταλάβει ποιος είναι ο φονιάς.

Μετά τον "Κοινό Παρανομαστή" ο Τσαφούλιας κάνει μία υπέροχη ταινία για τα ελληνικά δεδομένα. Με το σχήμα του κύκλου δίνει λύση στον γρίφο, αφού μας έχει κρατήσει σε αγωνία καθ΄όλη τη διάρκεια του φιλμ. Η εξαιρετική μουσική του Κ.Μαραγκού χρωματίζει τις στιγμές κι ως επιμύθιο η φιλία ανάγεται σε υπέρτατη αξία. Βαθιά έννοια που κρύβει μέσα της πολλές επιμέρους. Ο Έτερος Εγώ, δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι. Δείτε το ...