O Έκπτωτος

Μία ταινία για την εποχή με διαχρονική αξία. Ο Ροντρίγκο Σορογκόνεν μετά το "Κανείς δεν μπορεί να μας σώσει" (2016), επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη με ένα συναρπαστικό πολιτικό θρίλερ που κρατάει αμείωτη την ένταση μέχρι το φινάλε. Ενδεικτικό ότι κέρδισε εφτά Βραβεία Γκόγια (Ισπανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου), τριάντα συνολικά σε Φεστιβάλ και ήταν υποψήφια το βραβείο LUX του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. Πλέον αναμένουμε με ανυπομονησία το "Μadre".

Μακριά από την πρωτεύουσα σε ένα προάστιο μέλη του κυβερνώντος κόμματος γιορτάζουν και διασκεδάζουν μέσα στη χλιδή. Τίποτα δεν προμηνύει όσα θα ακολουθήσουν ή μήπως υπάρχει μία έμμεση προοικονομία ήδη από την πρώτη σκηνή; Μία καθ΄όλα λαμπερή βιτρίνα που κρύβει πίσω της δεκάδες σκάνδαλα απλωμένα στον χρόνο. " Η εξουσία προστατεύει την εξουσία " κι όταν ο κόσμος πάει να ξυπνήσει, αρκεί ένα εξιλαστήριο θύμα για να σβήσει η φωτιά. Απλά για τα μάτια του κόσμου κι η ζωή συνεχίζεται ...

Ο γραμματέας της τοπικής οργάνωσης, Μάνουελ Λόπεζ-Βιντάλ αναμένεται να εξελιχθεί σε πρόεδρο. Τα πράγματα έχουν πάρει τον δρόμο τους. Τον χαρακτηρίζει μία αλαζονεία. Ξαφνικά όμως συνταρακτικές αποκαλύψεις θα δουν το φως της δημοσιότητας. Άμεσα θα βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα. Εν μία νυκτί ο κομματικός μηχανισμός του γυρνάει την πλάτη και τον αδειάζει. Χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του. Βήμα βήμα καταρρέει πολιτικά, κοινωνικά, επαγγελματικά, οικογενειακά, ως οντότητα. Δίνει μία σκληρή μάχη επιβίωσης. Είναι αποφασισμένος να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του κι ας πάρει μαζί του πρώην συναγωνιστές και φίλους.

Η επιτυχία του σκηνοθέτη έγκειται στο γεγονός, ότι δημιουργεί ένα φιλμ με αμείωτη ένταση, συνεχείς ανατροπές και ηθικά διλήμματα που προκύπτουν με την εξέλιξη της πλοκής. Ο θεατής γίνεται πρωταγωνιστής, κοινωνός του προβλήματος. Αναγκάζεται να πάρει θέση. Ειδικά οι Έλληνες ευαισθητοποιούνται ακόμα περισσότερο. Τα βίωσαν όλα αυτά και συνεχίζουν να τα βιώνουν. Διαφθορά, κράτος εξυπηρετήσεων και παροχών στους δυνατούς. Αδικήματα και παραγραφές. Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Ισπανία, Ελλάδα, Ιταλία, Πορτογάλια, μας ενώνουν τόσα πολλά. Η Μεσόγειος των παθών. Οι "έκπτωτοι" του Δυτικού Κόσμου; Ίσως.

Ειδική μνεία αξίζει στον καθηλωτικό πρωταγωνιστή, Αντόνιο ντε λα Τόρε. Αγωνιώδης, απέλπιδα προσπάθεια να σώσει ό,τι σώζεται. Αναζητά μία επαφή με την Μαδρίτη. Οι δρόμοι κλειστοί προς το κέντρο. Μία διαρκής αίσθηση παρακολούθησης. Ανορθόδοξα μέσα, μοναχική πορεία. Η αδρεναλίνη ανεβαίνει κατακόρυφα. Εναλλαγή συναισθημάτων. Επανάπαυση, απόγνωση, ελπίδα, φόβος. Και μία μουσική που δένει με το φόντο και επιτείνει τη δράση. Μέχρι την τελευταία σκηνή με την μοναδική Μπάρμπαρα Λένι σε ρόλο "δικαστή". Εκεί ο θεατής πλέον καλείται να αποφασίσει οριστικά. Υπάρχουν περιθώρια συγχώρεσης;

Μία σκληρή πραγματικότητα (the real(m)) που αφορά τις δημοκρατίες του σύγχρονου κόσμου με ελάχιστες εξαιρέσεις. Ένα αιχμηρό κοινωνικοπολιτικό σχόλιο. Το χρίσμα, το παιχνίδι, η συνενοχή, η συγκάλυψη. Η ύβρις κι η τιμωρία. Σπουδαία προσπάθεια σε μία δύσκολη εποχή, στην Ευρώπη της κρίσης, τεχνητής και μη. Είναι όμως τόσο καλά οργανωμένη η άλλη πλευρά μέσω των ΜΜΕ και των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης. Ικανή να χαράξει πολιτικές, να χειραγωγήσει την πλατιά μάζα του κόσμου με υπόγειες ψυχολογικές τακτικές και να διαμορφώσει αποτελέσματα και συνθήκες, που πρέπει να δράσουμε άμεσα και αποφασιστικά. Τα χρονικά περιθώρια στενεύουν. Σε λίγο θα είναι αργά ...