Aπαγορευμένες συναντήσεις

Στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, ο Παλαιστίνιος σκηνοθέτης, Μουάγιαντ Αλαγιάν προσπαθεί να μιλήσει για τον αυθόρμητο έρωτα, τις ταξικές διαφορές, μα πάνω απ΄όλα για μία πόλη, την Ιερουσαλήμ που κάθε μέρα μοιάζει ολοένα και πιο αδύναμη. Δύο λαοί, δύο χώρες σε μία και μοιραία αυτό φέρνει συγκρούσεις και θύματα αμάχους. Βραβείο Σεναρίου και Κοινού στο Ρότερνταμ και συνολικά 10 επιτυχίες σε Φεστιβάλ, για μία προσπάθεια, που αξίζει της προσοχής μας.

Ο Σαλέμ κι η Σάρα γνωρίζονται στα πλαίσια της εργασίας τους. Τους χωρίζουν πολλά, τους ενώνει όμως το πάθος. Ο ένας έρχεται να καλύψει τα κενά στη ζωή του άλλου. Κι οι δύο έχουν οικογένεια, ωστόσο αυτό δεν τους εμποδίζει από μία παράνομη σχέση στα όρια. Όταν όμως παίζεις εκεί, είναι πολύ εύκολο να κάνεις το λάθος. Αυτό θα συμβεί ένα βράδυ στην μακρινή Βηθλεέμ, εκεί που νομίζουν, πως κανένας δεν τους γνωρίζει. Οι εξελίξεις αλυσιδωτές κι οι συνέπειες δυσμενείς για όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές. Θα αλλάξουν τις ζωές των πρωταγωνιστών και θα τους καθορίσουν.

Το μεσοανατολικό είναι ένα ζήτημα, το οποίο έχει εμπνεύσει πολλούς δημιουργούς να ασχοληθούν τα τελευταία χρόνια. Η αλήθεια είναι όμως, πως πρόκειται για ένα μείζον πρόβλημα της ανθρωπότητας που δε φαίνεται πως θα λυθεί σύντομα. Γιασέρ Αραφάτ και Γιτζάκ Ραμπίν ήταν έτοιμοι να δώσουν λύση στο πρόβλημα με τις συμφωνίες του Όσλο, ωστόσο η δολοφονία του ηγέτη των Ισραηλινών κι η μετέπειτα ήττα του Σιμόν Πέρες ανέτρεξε τα πάντα. Εδώ η Τέχνη έρχεται να ενώσει, καθώς μιλάμε για την πρώτη παλαιστινιακή παραγωγή, με ισραηλινούς ηθοποιούς.

Μπαίνουμε απότομα στο θέμα. Ουσιαστικά το φιλμ ξεκινάει από την μέση. Ο σκηνοθέτης μας δείχνει τι προηγήθηκε (πόσο ασφαλές είναι Σαλίμ;) και στη συνέχεια τι ακολούθησε μέχρι το λυτρωτικό για τις ψυχές φινάλε. Οι βασικοί χαρακτήρες είναι τέσσερις ο Σαλίμ, η Σάρα κι οι συζυγοί τους αντίστοιχα, Μπισάν (μεγάλη αποκάλυψη) και Νταβίντ. Παρ΄ότι η κοινωνία είναι ανδροκρατούμενη, ενισχυμένες από το σενάριο του Ραμί Μούσα Αλαγιάν και τη συνολική πλοκή βγαίνουν οι γυναίκες με μαντίλα ή όχι, οι οποίες βρίσκουν κώδικα επαφής κι επικοινωνίας.

Κάπως έτσι φτάνουμε και στην ουσία του έργου. Μία πόλη κατεστραμμένη, δομικά αλλά κυρίως ψυχολογικά, όμως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, που μπορούν να συγχωρέσουν, να βοηθήσουν, να παρατήσουν την εύκολη ζωή και να εκτελέσουν το ηθικό τους χρέος, πληρώνοντας για το λάθος που έκαναν. Κι από την άλλη ένα σαφές αιχμηρό σχόλιο για την κοινωνία, το πολιτικό σύστημα, τις μυστικές υπηρεσίες, τον κρατικό μηχανισμό συνολικά, που φυσικά δεν τον ενδιαφέρει η μονάδα, ο άνθρωπος, όπως είδαμε και στο Δίχτυ, που μας ταξίδεψε στη διαμάχη Νότιας και Βόρειας Κορέας.

Το τέλος για μένα είναι ελπιδοφόρο. Μου φέρνει συνειρμικά στο μυαλό την Προσβολή του Ζιαντ Ντουεϊρί. Μία " θηλυκή Προσβολή ", με τη γέφυρα στη σύνδεση να παίζει ο Καμέλ Ελ Μπάσα. Δεν πάει το μυαλό σου εύκολα, αλλά ίσως αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας. Το ψέμα φέρνει πάντα ψέμα. Πρέπει να έχεις το σθένος να σταθείς με ψηλά το κεφάλι, να αντικρίσεις κατάματα το πρόβλημα και να αναλογιστείς τις ευθύνες σου. Τότε μόνο είσαι πραγματικός νικητής!