Στους διαδρόμους

O Τόμας Στούμπερ δημιουργεί στην τρίτη του σκηνοθετική απόπειρα ένα αινιγματικό φιλμ, που θέτει τον σινεφίλ σε σκέψεις για το που βρίσκεται η αληθινή ευτυχία στη ζωή. Βασισμένο στα διήγηματά του γερμανού Clemens Meyer με τίτλο, " η νύχτα, τα φώτα " . Βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής στο Βερολίνο, Καλύτερου Σεναρίου στην Αθήνα, Βραβείο ΠΕΚΚ και συνολικά δέκα βραβεύσεις σε Φεστιβάλ, για το πολλαπλό μήνυμα, που άγγιξε κριτικούς και θεατές σε ολόκληρο τον κόσμο κι ειδικά στην Ελλάδα.

O 30χρονος Kριστιάν παλεύει να ξεφύγει από την παλιά του ζωή κι ως μάνα εξ΄ουρανού έρχεται η πρόταση για εργασία σε ένα supermarket. Κρύβει τα σημάδια του παρελθόντος και ρίχνεται στη δουλειά με αυταπάρνηση από την πρώτη ημέρα. Εκεί θα γνωρίσει δύο πρόσωπα, που θα τον σημαδέψουν. Ο μέντοράς του, Μπρούνο κι η γλυκιά κοπέλα από το τμήμα των ζαχαρωτών, Μαριόν. Άμεσα θα νιώσει, ότι ανήκει κάπου, σε ένα κοινωνικό σύνολο και θα προσπαθήσει να καθορίσει / να βρει αθόρυβα τον ρόλο του μέσα σ΄αυτό. Mία επίπονη διαδικασία πάντα υπό την επιτήρηση του αρχηγού, των πάνω, καθώς βρίσκεται σε δοκιμαστική περίοδο αξιολόγησης.

Οι πυλώνες της ταινίες θεωρώ πως είναι τρεις, όσες κι οι υπο-ιστορίες στις οποίες χωρίζεται. Ο πρώτος εξυμνεί την ανδρική φιλία ("χωρίς τσιγάρο δε βγαίνει "), ο δεύτερος μας παρουσιάζει τον αυθόρμητο έρωτα με την πρώτια ματιά, το αγνό φλερτ (στην αυτόματη μηχανή του καφέ), την αγάπη κι ο τρίτος βγάζει μία δυνατή κραυγή για την μοναξιά του σύγχρονου δυτικού κοσμού. Όσον κι αν προσπαθείς να διαχειριστείς ή να κρύψεις αυτό το συναίσθημα, είναι ικανό από μόνο του να σε διαλύσει, όταν θα βρεις τον χρόνο να καθίσεις και να σκεφτείς ...

Δεδομένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας ανήκει στους τρεις πρωταγωνιστές. Στη διαχυτική, μυστηριώδη Σάντρα Χίλερ, που γνωρίσαμε στο Toni Erdmann, στον προσεκτικό, Φραντζ Ρογκόφσκι (Ηappy End), που περισσότερα λέει με τα μάτια και τις κινήσεις του σώματος, παρά με το στόμα και φυσικά στον Πέτερ Κουρθ, που αποτελεί τον κινητήριο μοχλό, ώστε ο Κρίστιαν να ενταχθεί στο νέο του περιβάλλον κρύβει τόσα μυστικά, καθώς μεταβαίνει από το δημόσιο στο ιδιωτικό. Βρίθει συναισθημάτων αυτός ο " χώρος ", όπως ανίστοιχα στο ' Ένας άλλος Κόσμος " του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, με τον J.K.Simmons και την Μαρία Καβογιάννη να αναπτύσσουν τη δική τους ιστορία στους διαδρόμους ενός ελληνικού σούπερ-μάρκετ.

Δεν μένει όμως στο επιφανειακό ο Στούμπερ και δε διστάζει να βάλει το μαχαίρι μέχρι το κόκκαλο, μιλώντας για τους ανθρώπους-θύματα του καπιταλιστικού τμήματος, που καθημερινά νύχτα μπαίνουν και νύχτα βγαίνουν από το χώρο εργασίας τους και νιώθουν εγκλωβισμένοι σαν θηρία στα κλουβιά, αλλά συγχρόνως φοβούνται το αύριο. Δίνεται η πολύ δυνατή εικόνα-παρομοίωση με τα ψάρια μέσα στη γυάλα. Πάνε να βγουν και ξανά μέσα. Οι γιορτές, οι αργίες έχουν αξία μονάχα όταν έχεις δίπλα σου αυτούς που σε γεμίζουν. ώστε να μοιραστείς. Αν έχεις αυτούς, έχεις τα πάντα. Αλλιώς το κορμί γεμίζει, ανανεώνει τις δυνάμεις του, αλλά η ψυχή μένει άδεια. Εύκολο τρόπος να ξανακυλήσεις, ως αντίδοτο στη συναισθηματική " κόπωση ".

Αυτό που θεωρώ ως επιμύθιο είναι πως δεν πρέπει να συμβιβαστούμε. Η ασφάλεια της ρουτίνας δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να κοιμίσει το πνεύμα και τις αισθήσεις μας, διότι όταν έρθει η ώρα της αφύπνισης το σοκ θα είναι τεράστιο και πολύ δύσκολο να το διαχειριστούμε. Το αίσθημα της μοναξιάς κι οι καθημερινές ανεκπλήρωτες ολοκληρώσεις, μας καλούν να ταξιδέψουμε στους διαδρόμους για δύο ώρες και να γίνουμε κοινωνοί, κομμάτι του προβλήματος, που είναι καθολικό, παγκόσμιο και θέτει στο κέντρο του τον άνθρωπο!