Η Κούβα κι ο Οπερατέρ

Όταν μιλάμε για ντοκιμαντέρ, συνώνυμο του αποτελεί ο Τζον Άμπερτ. 14 ταινίες τέτοιου είδους από το 1974 μέχρι και σήμερα και δεκάδες Βραβεία και δύο υποψηφιότητες για OSCAR, πιστοποιούν το παραπάνω. Στο συγκεκριμένο, επιστρέφει στην Αβάνα της Κούβας και μέσα από την εξέλιξη στον χρόνο τριών διαφορετικών οικογενειών, μας κάνει ένα μάθημα ιστορίας για τέσσερις περίπου δεκαετίες, που στιγμάτισαν τη ζωή και την εξέλιξη της χώρας.

Το τελευταίο προπύργιο του Κομμουνισμού γίνεται η πατρίδα ενός Αμερικανού, που αψηφά τον κίνδυνο κι αποτελεί πλέον κομμάτι της ιστορίας του τόπου, παρ΄ότι αρχικά δεν είχε κανένα τέτοιο σχέδιο. Κι είναι τόσο αληθινός, άνθρωπος ανάμεσα σε ομοίους του, που μεταξύ τους ξεχνούν τη διαφορά εθνικότητας και πιθανότατα φιλοσοφίας για τη ζωή. Αφήνονται κι απλά απολαμβάνουν τη στιγμή ή μάλλον τις στιγμές, γιατί είναι αρκετές κι όμορφες.

Από το 1970, μέχρι και τον θάνατο του τεράστιου Φιντέλ Κάστρο, μεσολάβησαν διαφορετικά διαστήμα. Συγκρατημένη αισιοδοξία, περίοδος ευημερίας με την αρωγή της Σοβιετικής Ένωσης, αντίστοιχα η παρακμή, μετά την πτώση της κι η δύσκολη συνέχεια. Όσοι έμειναν πιστοί στον τόπο και τον ηγέτη τους κέρδισαν την ίδια τη ζωή κι όμορφες αναμνήσεις, ενός διαρκούς αγώνα για την ελευθερία κι ύψιστα ιδανικά, μακριά από τους πειρασμούς και τα " καλά " του καπιταλισμού.

Χαμόγελα, λαός πεπεισμένος πως δίνει τα πάντα για το καλό της πατρίδας. Μία ιδιότυπη Επανάσταση με κεντρικούς άξονες την παιδεία και κυρίως την ΥΓΕΙΑ. " Ακούσαμε, ότι ο Φιντέλ εφάρμοσε κοινωνικά προγράμματα, για τα οποία εμείς παλεύαμε στην Αμερική ". Με δυσκολίες, με στερήσεις, έχοντας να αντιμετωπίσουν το εμπάργκο. Φορούσαν όμως ένα αλεξίσφαιρο γιλέκο ηθικής, ικανό να σταματήσει τις σφαίρες της διαφθοράς. Παρ΄ότι η φύση του ανθρώπου είναι άπληστη, βρήκαν τον τρόπο, κράτησαν τις ισορροπίες.

Η ζωή είναι όμως σκληρή. Δεν ανταμείβει τους πραγματικά γενναίους. Αντιθέτως, αυτοί γίνονται " ήρωες " και μπαίνουν στο Πάνθεον της Ιστορίας. Κι ας μην φοράνε αλεξίσφαιρο κάτω από το πουκάμισο, διότι κέρδισαν τον σεβασμό. " Όλοι μαζί γεννιόντουσαν και μετά ένας ένας πέθαιναν ". Για έναν αγώνα, για μία μάχη, που δόθηκε από τους πολλούς, σαν σύνολο. " Yo soy Fidel ".

Οι καινοτομίες που επιχείρησαν πρωτοπόρες. Κατάφεραν να αυξήσουν το μέσο προσδόκιμο ζωής, να θεραπεύσουν σπάνιες ασθένειες, να τρέφονται με καρπούς και αντιμετωπίσουν τον αποκλεισμό. Μάλιστα, έφτασαν σε σημείο να βρουν λύση, στο παγκόσμιο πρόβλημα της πείνας, αλλά και πάλι επέλεξαν να τους βάλουν φρένο, καθώς κάτι τέτοιο θα ήταν, όπως καταλαβαίνετε ασύμφορο.

Είναι αμαρτία τη σήμερον ημέρα κάποιοι να πρέπει να πεθαίνουν. Τα αγαθά φτάνουν για όλους και περισσεύουν. Και πάλι θα υπάρχουν πλούσιοι και πάλι θα υπάρχει ταξικός χωρισμός, αλλά αυτό που συμβαίνει τώρα είναι λυπηρό και ντροπιαστικό για όλους εμάς, που ζούμε πάνω στη γη. Ένα ειλικρινές  και συγχρόνως αποκαλυπτικό πορτρέτο της Κούβας, που δεν είχαμε την ευκαιρία μέχρι σήμερα να παρακολουθήσουμε.