Στο τέλος του τουνέλ

Ο 44χρονος Ροντρίγκο Γκράντε επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη με μία Αργεντινό-Ισπανική παραγωγή. Αυτή τη φορά όχι με κωμωδία («Rosarigasinos» 2001-15 διεθνή Βραβεία), αλλά με ένα ψυχολογικό θρίλερ, ικανό να ταράξει το θεατή. Ο τίτλος άλλωστε, από μόνος του γεννά εξ΄αρχής την απορία: τι κρύβεται στην άκρη του τούνελ; Μέσα σε ένα απόλυτα κλειστοφοβικό φόντο, οι ανατροπές συνεχείς, διαδέχονται η μία την άλλη, μέχρι το φινάλε, που απογειώνει το φιλμ κι οδηγεί στη λύτρωση. 

Ένας μοναχικός πλέον άντρας, ζει (απο)κλεισμένος μέσα στο τεράστιο σπίτι του, καθηλωμένος στο αναπηρικό του αμαξίδιο. Το παιχνίδι της μοίρας τον έφερε αντιμέτωπο με το πιο σκληρό της πρόσωπο. Έχασε την οικογένειά του σε τροχαίο και παλεύει να ορθοποδήσει. Ξαφνικά στη ζωή του μπαίνουν μία άλλη γυναίκα, η Μπέρτα κι η ανήλικη κόρη της, η Μπέτυ. Νοικιάζουν τη σοφίτα. Αναγκασμένοι να συζήσουν και να συνυπάρξουν στο ίδιο σπίτι, αναπτύσσεται μία πολυεπίπεδη σχέση σε διπλό ταμπλό. Από τη μία ο Χοακίν κι η Μπέρτα έρχονται πιο κοντά, από την άλλη η χιλιοταλαιπωρημένη, φοβισμένη, Μπέτυ βρίσκει το αγνό, στο πρόσωπο του γέρικου σκύλου, Κασιμίρο. Άλλωστε ο θυμόσοφος ελληνικός λαός το έλεγε από παλιά, " o σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου ".

Το κυρίαρχο όμως σκηνικό έχει στηθεί στο υπόγειο. Εκεί εκτυλίσσεται η πλοκή. Η κάμερα, που τοποθετεί ο πρωταγωνιστής στον τοίχο, εγκλωβίζει κι εμάς τους θεατές. Δεν βλέπουμε πουθενά το Μπουένος Άιρες. Βρισκόμαστε μέσα στη δράση, η αδρεναλίνη ανεβαίνει. Θα τα καταφέρει, κόντρα σε όλα τα απρόοπτα; Η δυσκολία διαχείρισης της κατάστασης είναι δεδομένη. Πρέπει να πράξει κάτω από άκρα μυστικότητα, ειδικά από τη στιγμή, που καταλαβαίνει πως τελεί υπό κατασκοπία.

Μεγάλος πρωταγωνιστής ο Λεονάρντο Σπαράλια, που γνωρίσαμε στις Ιστορίες για Αγρίους, το 2014. Συμβολίζει τη δύναμη του ανθρώπου και την αέναη προσπάθεια, σε έναν κόσμο, που δεν υπάρχει πλέον ηθική. Χρειάζεται και τύχη για να ξεπεράσει τον κυκεώνα των προβλημάτων. Εξελίσσεται σε ντέντεκτιβ κι η δικαίωση αποτελεί στόχο ζωής για τον ίδιο. Κοντά του η πληθωρική, Κλάρα Λάγκο, που κερδίζει τα βλέμματα κι ας μην κατάφερε ποτέ να ολοκληρώσει τον χορό της.

Το σασπένς ανεβαίνει, η αγωνία κορυφώνεται. Αφενός, ο ένας χρειάζεται τον άλλον και νιώθει έλξη, αφετέρου το όνειρο της μεγάλης ζωής τους κρατά μακριά. Μέχρι που ... Κι εκεί αλλάζουν όλα. Ο Χοακίν αποφασισμένος να τορπιλίσει το σχέδιο των ληστών και να σώσει το σπίτι του, ρισκάρει τη ζωή του. Είναι αποφασισμένος, να φτάσει μέχρι τέλους. Δε θέτει σε καμία στιγμή σε κίνδυνο τις δύο γυναίκες. Κι όταν μοιάζει να έχει χάσει τη μάχη, η ευστροφία κι η εξυπνάδα του, τον κάνουν να πάρει και πάλι το πάνω χέρι.

Το τέλος μου φέρνει στο μυαλό το Dheepan, τον άνθρωπο χωρίς πατρίδα, του Ζακ Οντιάρ. Μία νέα οικογένεια, δεμένη σαν μία γροθιά, μετά τα όσα έζησαν μαζί, ευτυχισμένη πια, ελεύθερη να ζήσει. Το καλό θα επικρατήσει και μαζί η ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο, με λιγότερη διαφθορά και περισσότερη αλληλεγγύη. Μακάρι να ήταν κι η αδυσώπητη πραγματικότητα, όπως στις ταινίες. Δυστυχώς απέχει ακόμα πολύ ...