Πάση Θυσία

Μία δραματική περιπέτεια, ένα σύγχρονο γουέστερν, που διαδραματίζεται στο Δυτικό Texas, αποτελεί το νέο φιλμ του Σκωτζέσου, Ντέιβιντ Μακένζι, που επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη, τέσσερα χρόνια μετά το " Γροθιές στους τοίχους ", κάνοντας την ένατη μεγάλους μήκους ταινία του. Από το περσινό Φεστιβάλ των Καννών, στο αντίστοιχο της Θεσσαλονίκης, μετράει 36 βραβεία και τέσσερις υποψηφιότητες για OSCAR. Μεγάλο μερίδιο βέβαια, στο αριστουργηματικό δημιούργημα, κατέχει κι ο σεναριογράφος, Τέιλορ Σέρινταν, που ένα χρόνο πριν, τον είδαμε στο Sicario. Ένα παιχνίδι εκδίκησης, που τελειώνει χωρίς νικητή και πραγματικά το φινάλε είναι ιδανικό, καθώς σε έναν κύκλο βίας, ποτέ δεν είσαι πραγματικός νικητής.

Βρισκόμαστε μακριά από τα πλούτη της Νέα Υόρκης, στην επαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Δύο αδέλφια αποφασίζουν να πάρουν την τύχη στα χέρια τους και να αποδώσουν δικαιοσύνη κατά το δοκούν. Ο ένας έχει αποφυλακιστεί πριν λίγο καιρό, ο άλλος πρόσφατα χωρισμένος. Στόχος να μην σκοτώσουν άνθρωπο. Θέλουν να ξεχρεώσουν το υπόλοιπό τους στην τράπεζα και να κρατήσουν το σπίτι τους, που μπορεί στο μέλλον να τους αλλάξει τη μοίρα. Στο δρόμο τους θα βρεθεί όμως ένας βετεράνος Ρέιτζερ, αποφασισμένος για μία μεγάλη νίκη, λίγο πριν την συνταξιοδότηση. Έτσι έχει μάθει να ζει. Πιστός συνοδοιπόρος του, ένας Κομάντσι, ινδιάνικης καταγωγής, αστυφύλακας.

Μέσα απ΄αυτήν την καταδίωξη, γνωρίζουμε στοιχεία για τη ζωή, των ανθρώπων αυτών, εν έτει 2017, για τις ιδιαιτερότητες της καθημερινότητάς τους και τις τράπεζες, που κι εκεί πίνουν το μεδούλι του λαού. Σε μία χαρακτηριστική σκηνή στο καζίνο, ο μεγάλος αδελφός, συναντά έναν Κομάντσι, εκείνος είναι έτοιμος να του επιτεθεί, ο Τάνερ, όμως του απαντά αφοπλιστικά, είμαι κι εγώ ένας κομάντσι. Θέλοντας να δείξει με τον πλέον εμφατικό τρόπο, πως όπως έχασε τη γη και την περιουσία του ο Ινδιάνος από τους λευκούς, τώρα αυτοί με τη σειρά τους, τη χάνουν από τις τράπεζες. Αλήθεια αυτό δεν συμβαίνει και στην Ευρώπη;

Ακριβώς αυτό είναι και το μήνυμα της ταινίας που αρχικά είχε τον τίτλο " Camache ", αλλά η παραγωγή αποφάσισε να το αλλάξει στο " Hell or High Water " (όρος υποθήκης), που ουσιαστικά σημαίνει, ότι πρέπει να πληρώνεις τη δόση σου, στην ώρα της, βρέξει, χιονίσει, όποιες κι αν είναι οι εξωτερικές συνθήκες. Αδίστακτοι μηχανισμοί, που δεν τους απασχολεί ο παράγοντας άνθρωπος, στο ελάχιστο. Ενδιαφέροντα στοιχεία είναι επίσης τα εξής: Ο σκηνοθέτης έχει αφιερώσει, αυτή του την ταινία στη μνήμη των γονέων. Προφανώς θεωρεί, πως έφτασε στο απόγειό του. Ο Chris Pine, που υποδύεται τον μικρότερο αδελφό, είναι στην πραγματικότητα δύο χρόνια μεγαλύτερος από τον B. Foster. Οι δύο τους συνεργάστηκαν νωρίτερα, το 2016 στη " Μεγάλη Διάσωση ", ενώ ο Pine, έπαιξε με την Katy Mixon (σύζυγός του), στο  " Blind Dating " το 2006.

Ξετυλίγεται παράλληλα μπροστά μας, η ιστορία του διδύμου των αδελφών κι αντίστοιχα των αστυνομικών που τους καταδιώκουν. Άλλοτε με ένταση, ρυθμό άλλοτε με χιούμορ κι εναλλαγές συναισθημάτων. Μία άλλη Αμερική, με τους δικούς της νόμους, που κυριαρχεί ο φόβος κι ο τρόμος. Αυθόρμητα μας βγαίνει να υποστηρίξουμε τους κακούς της υπόθεσης. Κυνηγούν το δίκαιο του αγώνα τους και την επιβίωση τους, με όπλο την αδελφική αλληλεγγύη. Δεν έχουν απολύτως τίποτα να χάσουν. Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του καλός, το ένστικτο της επιβίωσης όμως μπορεί να τον μετατρέψει σε αγρίμι και να τον τυφλώσει.

Μοναδικές οι ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών. Μπεν Φόστερ, Κρις Πάιν και φυσικά ο Τζεφ Μπρίτζες, στο ρόλο του Μ. Χάμιλτον. Από κοντά κι ο κομάντσι στα αλήθεια, Τζιλ Μπέρμιγχαμ. Με όμορφή μουσική των Nick Cave και Warren Ellis να συνοδεύει τη δράση και το τοπίο να μας οδηγεί μαθηματικά στο φινάλε.

Και φτάνουμε στην κορύφωση. Μία θυσία, μία εκτέλεση και μία δικαίωση, βαμμένη με αίμα. " Ένα τυφλό γουρούνι βρίσκει μία τρούφα, η διαίσθηση των λευκών ανθρώπων ". Το πρώτο που μένει και δικαιώνει τον αγώνα του Ρέιτζερ και στη συνέχεια ο μονόλογος του Τόμπυ, που εξηγεί στον απόστρατο, πως ήταν φτωχός σ΄όλη του ζωή. Είναι σαν μία αρρώστια. μολύνει κάθε άτομο, που γνωρίζεις, πάει από γενιά σε γενιά, λέει χαρακτηριστικά. Και κλείνει, με το  " δεν θα γίνει όμως το ίδιο με τα αγόρια μου ". Ο Μάρκους ακούει, σιωπά, του δίνει έμμεσα δίκιο. " Ίσως σου προσφέρω τη γαλήνη ". Ποια είναι άραγε η λύτρωση; Ο σκηνοθέτης αφήνει την τελευταία αίσθηση στον θεατή. Και κλείνει με τον ήλιο του Τέξας, να φωτίζει την πεδιάδα. Ισοπαλία.

Mε ξεκάθαρο κοινωνικοπολιτικό σχόλιο, για την οικονομική κρίση και την εξαθλίωση που οδηγεί τον άνθρωπο, ο Μακένζι, σκηνοθετεί ένα εξαιρετικό γουέστερν. Σκιαγραφεί τις κοινωνικές αδικίες, ακτινογραφεί άριστα τα πορτραίτα των πρωταγωνιστών κι από τις δύο πλευρές κι ισορροπεί αριστοτεχνικά ανάμεσα στην ηθική, τις αξίες και το χρέος. Οι μεγάλοι καρχαρίες τρώνε το μικρό ψάρι, εκτός κι αν αυτό τολμήσει να επαναστατήσει με το δικό του τρόπο!