Βρισκόμαστε στην Αργεντινή, μία χώρα στην οποία συναντάμε πολλά κοινά με την Ελλάδα λόγω της οικονομικής κρίσης. Ο Σεμπαστιάν είναι ένας 35άρης άνεργος, που μόλις έχει βρει σπίτι με την γυναίκα του στην πρωτεύουσα. Βιοπαλαιστής, αποφασίσει να κάνει το αυτοκίνητό του, που είναι η μοναδική κληρονομιά από τον πατέρα του, ταξί, ώστε να εξασφαλίσει τα προς το ζήν, συμβάλλοντας κι αυτός στην οικογενειακή εστία. Ένας ευχαριστημένος, ηλικιωμένος πελάτης του προτείνει ένα πολύ μακρινό ταξίδι, για το Λα Παζ της Βολιβίας. Αρχικά αρνείται. Το γεγονός, όμως, ότι η γυναίκα του μένει ξαφνικά άνεργη δεν του δίνει άλλη επιλογή από την αποδοχή της πρότασης, καθώς τα χρήματα είναι πολύ καλά.
Μέσα σ΄αυτό, θα ζήσει καταστάσεις που ποτέ δεν φαντάστηκε, θα ιχνηλατήσει άγνωστες διαδρομές κυριολεκτικά και μεταφορικά και θα αναθεωρήσει εν τέλει την κοσμοθεωρία του. Θα μείνει όμως πιστός σε κάποια θεμελιώδη πιστεύω του, όπως στην πίστη του, κατά την προσπάθεια εξισλαμισμού του από τον Χαλίλ. Όπλο του η υπομονή κι από ένα σημείο και πέρα η επιμονή για την επίτευξη του κοινού στόχου, θυσιάζοντας ακόμα και την περιουσία του, το αυτοκίνητο και την συλλογή του από cd, για να σώσει τη ζωή του συνοδοιπόρου του.
O ίδιος ο σκηνοθέτης κατά την παραμονή του στη Νύφη του Θερμαικού τόνισε, ότι επεδίωξε ένα τόσο μακρινό ταξίδι (3000 χιλιόμετρα οδικώς). Στόχος του να δείξει πως δύο τόσο διαφορετικοί άνθρωποι, μπορούν να αλληλεπιδράσουν, να δεθούν και να μάθουν πράγματα ο ένας από τον άλλον. Αυτή η εμπειρία σε ωριμάζει. Παρ΄ότι η παραγωγοί αρχικά ήταν αρνητικοί, αποδέχθηκαν την επιθυμία του Βαρόνε, με τα γυρίσματα να κρατούν τέσσερις περίπου εβδομάδες. Οι δυσκολίες πολλές παραδέχθηκε, αλλά το τελικό αποτέλεσμα, άξιζε τον κόπο. Θέλησή του να μεταφέρει την ταινία και τα μηνύματά της, σ΄όλο τον κόσμο, μετρώντας τις αντιδράσεις του κοινού. Η θετική ενέργεια που λαμβάνει, είναι κάτι πολύ σημαντικό για τον ίδιο επισημαίνει, κλείνοντας την αναφορά του.
Προσωπικά μου έφερε στο μυαλό ένα άλλο οδοιπορικό. Αυτό που ζήσαμε στο Nebraska. Εκεί η σχέση ήταν βιολογική (πατέρας κι υιός), εδώ αναπτύχθηκε μία ανάλογη, με τον Χαλίλ να καλύπτει το κενό που είχε ο Σεμπαστιάν, όσον αφορά το πατρικό πρότυπο. Μετατράπηκε σε μέντορά του. Σε αυτήν την παραδοχή συνηγορούν, τόσο η εκμυστήρευση του ονείρου από την πλευρά του νεαρού οδηγού, όσο κι η παραβολή του γέροντα, που έλυσε έμμεσα τον γρίφο του ονείρου. Κάπως έτσι έφτασαν μαζί στο τέλος, την λύτρωση.
Πρωταγωνιστές οι Ερνέστο Σουάρεζ (Χαλίλ), σπουδαίος Αργεντινός ηθοποιός για πρώτη φορά στην μεγάλη οθόνη κι ο Ροντρίγκο Ντε Λα Σέρνα (Σεμπαστιάν), που γνωρίσαμε πριν από μία περίπου δεκαετία στο " Hμερολόγιο Μοτοσυκλέτας ", ως φίλο του πρωταγωνιστή Τσε Γκεβάρα, κλέβοντας την παράσταση από εκείνη του την ερμηνεία. Πιο πρόσφατα στο " Ποιος κλέβει ποιον;". Ο πρώτος αποτελεί την ήρεμη δύναμη, απορρέει μία σοφία με την πραότητα και την λακωνικότητά του. Ο δεύτερος είναι ο κινητήριος μοχλός, η πηγή της δράσης.
Αντιρατσιστικά και φιλοζωικά μηνύματα, σεβασμός σε αξίες κι ιδανικά, όπως η θρησκεία, η ηλικία, η κουλτούρα κι η διαφορετικότητα. Ένα τοπίο, που δένει άρρηκτα με το soundtrack (genesis-vox dei) κι ένα χιούμορ, που μας φέρνει στα όρια της μαύρης κωμωδίας, αν συνδυάσει κανείς τα γεγονότα και τις αντιδράσεις του διδύμου. Υποδειγματικά δεμένα.
Είναι μία πολύ αξιόλογη ταινία, γιατί αφενός θέτει τον θεατή σε θέση πρωταγωνιστή κι αφετέρου εκμηδενίζει την απόσταση πραγματικότητας-οθόνης. Ευαισθητοποιεί, δείχνοντας πως η ουσία βρίσκεται στο ταξίδι κι όχι στον προορισμό (Μέκκα-Λα Παζ). Ακόμα και στο πολύ ευαίσθητο θέμα του Ισλάμ, καταφέρνει να καταδείξει την πραγματική πλευρά των πιστών, διαχωρίζοντάς την απ΄αυτό που προβάλλεται κυρίως στα Μέσα κι έχει δαιμονοποιηθεί. Χαμόγελα επιτυχίας, χαμόγελα ευτυχίας κι επιστροφή. Στόχος επετεύχθη ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου