Ένα διάλειμμα μίας ανάσας

 

 

 Ο Αύγουστος ήρθε κι η αναζήτηση χαραμάδας διαφυγής από τα καθημερινά αδιέξοδα συνεχίζεται. Για καλή μας τύχη η Ελλάδα ενδείκνυται για μικρές ή μεγαλύτερες αποδράσεις, είναι όμως τόσο δύσκολο να ξεφύγεις για μία σειρά από λόγους και να απολαύσεις την ομορφιά που τόσο απλόχερα μας έχει χαριστεί. Ο φυσικός πλούτος αυτού του τόπου είναι μαγευτικός και μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι άνθρωποι από κάθε γωνιά του κόσμου επιλέγουν τα νησιά μας για τις καλοκαιρινές τους διακοπές. 

 Τις τελευταίες ημέρες του Ιουλίου έκανα μία άτυπη "αποδελτίωση". Ακρίβεια εξαιτίας του πληθωρισμού, η βενζίνη σε ιστορικά υψηλά, ενεργειακή κρίση, πόλεμος στην Ευρώπη, φωτιές σε ολόκληρη τη χώρα, αυτοκτονίες με τα νούμερα να επιστρέφουν στην εποχή των μνημονίων, "μεγάλη παραίτηση", τοξικό πεδίο στην πολιτική ζωή της χώρας με φόντο τις εκλογές, σκάνδαλα με αδιευκρίνιστα ποσά, COVID-19 σε έξαρση, συλλήψεις καλλιτεχνών στον πλανήτη, υπόθεση Λιγνάδη που καταδικάστηκε ως βιαστής κι αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση 30.000 ευρώ, οπαδική βία, διακίνηση μαύρου χρήματος και ΜΜΕ να απευθύνονται σε άβουλα όντα, προσβάλλοντας τη νοημοσύνη κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου.

 Το μοναδικό ελπιδοφόρο μήνυμα το τελευταίο διάστημα έρχεται από χώρους Πολιτισμού. Ένα Φεστιβάλ Κινηματογράφου με οικολογικά πρόσημο στην πολύπαθη Εύβοια, συναυλίες που γεμίζουν θέατρα, γήπεδα και μουσικές σκηνές, θερινά σινεμά με πλήρη δραστηριότητα και τον κόσμο να τα αγκαλιάζει, καλοκαιρινές παραστάσεις που τόσο μας είχαν λείψει. Η ζωή ως πράξη αντίστασης παίρνει αυτή τη μορφή. Είναι όμως αντίσταση ή απλά εκτόνωση; Σίγουρα το να αφήσεις την οθόνη και την αλληλεπίδραση στα social media που αποτελούν το ιδανικό αντικραδασμικό είναι ένα πρώτο βήμα, δεν είναι από μόνο του όμως η λύση στα προβλήματα.

"Θα τα κλείσω όλα ... και θα φύγω". Είναι εύκολο;

 Έρχεται η στιγμή των διακοπών όπως την ορίζει ο καθένας. Είναι αυτονόητο πώς σβήνεις τον διακόπτη; Υποχρεώσεις σε κυνηγούν, η αμφιβολία για το τι θα βρεις όταν επιστρέψεις και στη συνέχεια, ο φόβος για το αύριο αν έχεις οικογένεια και παιδιά. Θέλοντας και μη μπαίνουν στο μυαλό και τις αποσκευές σου. Νιώθεις πως θέλεις να χαλαρώσεις - σου αξίζει - αλλά δεν μπορείς. Υφαίνεται στον ορίζοντα ένα τρομακτικό σκηνικό που ξεπερνά κατά πολύ το αντίστοιχο της πανδημίας που μέχρι πριν από δύο χρόνια έμοιαζε σκηνή τραβηγμένη από ταινία επιστημονικής φαντασίας.

 Πάμε επομένως για ένα διάλειμμα μίας ανάσας. Όπως ακριβώς κολυμπάμε στο νερό. Γεμίζουμε οξυγόνο και ξανά βουτάμε το κεφάλι. Εξαιτίας της πίεσης ίσως να μην αντιλαμβανόμαστε πόσο το έχουμε ανάγκη, αλλά είναι απαραίτητο για να επιστρέψουμε δυνατοί για τις μάχες που έχουμε μπροστά μας, ο καθένας σε προσωπικό επίπεδο, αλλά και συλλογικά. Θάλασσα, βουνό, νησί, προορισμοί εσωτερικού ή εξωτερικού. Η ώρα έφτασε και σύντομα θα είμαστε ξανά εδώ στις θέσεις μας, μέχρι τότε όμως μία ... ανάσα.