To κόλπο του αιώνα

Στην κορυφή του εβδομαδιαίου ελληνικού box office βρέθηκε μία πολύ ενδιαφέρουσα ταινία από την Αργεντινή. "The Heist of the Century" του Άριελ Γουινογκράδ βασισμένο σε αληθινά γεγονότα. H τέλεια ληστεία που έγινε πηγή έμπνευσης για την πολυσυζητημένη σειρά του Netflix, "La casa de papel". To χρονικό τοποθετείται περίπου δεκαπέντε χρόνια πριν στην επαρχία Σαν Ισίντορο του Μπουένος Άιρες. Νωρίτερα έχει προηγηθεί παρεμφερής κατάσταση ομηρίας δίχως αίσιο τέλος. Ξυπνούν εφιαλτικές μνήμες στο κοινό που παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις κι οι αρχές είναι ιδιαίτερα επιφυλακτικές στις αντιδράσεις τους.

Γενάρης του 2006. Τράπεζα Banco Rio. Το Ρίο ταξιδεύει συνειρμικά στη Βραζιλία, βρισκόμαστε όμως στην καρδιά της Αργεντινής. Ένας νεαρός καλλιτέχνης οργανώνει το σχέδιο του αιώνα με μαεστρία. Του λείπουν όμως τα μέλη της συμμορίας που θα το υλοποιήσουν και τα χρήματα. Σύντομα θα ξεπεράσει τα εμπόδια κι η επιχείρηση θα τεθεί σε πλήρη εφαρμογή. Δεν πρέπει ούτε λεπτό να πάει χαμένο. Αστραπιαία είσοδος, αντιπερισπασμός, 23 όμηροι και "σανίδα" σωτηρίας διαφυγής. Όλα μελετημένα μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, ώστε να μην πάει τίποτα στραβά. "Τι είναι χειρότερο να καις ή να ιδρύεις μία τράπεζα";

Για να δοθεί μία σαφής απάντηση στον διαχρονικό στοχασμό του Μπρεχτ πρέπει να εξετάσουμε τον χωροχρόνο. Πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα. Διευρυμένες κοινωνικές ανισότητες, πτώχευση οικονομικά, μνημόνιο επιβίωσης παρουσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Αυτές οι συνθήκες αποτελούν το παζλ της τοπικής κοινωνίας. Εξαθλίωση στην μάζα και διάθεση για εκδίκηση. Στόχος το σύστημα κι όχι οι πολίτες, καθώς άπαντες θα αποζημιωθούν μέχρι το τελευταίο ευρώ. Ακριβώς γι΄αυτόν τον λόγο η κοινή γνώμη τους αντιμετώπισε με συμπάθεια κι όχι με αποδοκιμασία.

Δεν είναι δολοφόνοι, δε θέλουν να πειράξουν κανέναν. Αφήνουν πίσω τους τις ρέπλικες προς επιβεβαίωση των παραπάνω. Από την άλλη δε νιώθουν την ανάγκη να χαρακτηριστούν σύγχρονοι "Ρομπέν των Δασών". Εκτελούν κατά γράμμα τα βήματα του "κόλπου" προκειμένου να αλλάξουν τις δικές τους ζωές και να ξεφύγουν από την μιζέρια. Όλα κυλούν κατ΄ευχήν μέχρι η έπαρση κι η απληστία να προδώσει το μυστικό. Η εκδίκηση είναι άλλωστε πάντα ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Οι αποκαλύψεις θα φέρουν αλυσιδωτές εξελίξεις. Λύνουν τα χέρια των αρχών.

Κανείς όμως δεν έχει πει την τελευταία του λέξη. Το μήνυμα που μένει πίσω είναι αφοπλιστικό: "Στη γειτονιά των πλουσίων, χωρίς όπλα, πάνω απ΄όλα τα χρήματα, όχι η αγάπη". Μία κυνική περιγραφή της πραγματικότητας. Αυτό που κινεί τα πάντα. Η ανάγκη για παγκόσμια ειρήνη ως φιλοσοφία ζωής και αξίες όπως η αλληλεγγύη σε έναν κόσμο αλληλένδετων συμφερόντων. Οι ρομαντικοί την πατάνε και οι δυνατοί επιβιώνουν. Κι η κλιμάκωση δίνει τη θέση της στην παραίτηση, όπως ακριβώς στην πατρίδα μας που έχει πολλά κοινά με τη χώρα της Λατινικής Αμερικής.

Ιδανική στάση για ένα από τα βράδια του καλοκαιριού. Γκιγιέρμο Φρανσέγια και Ντιέγκο Περέτι μας οδηγούν εκ του ασφαλούς σε ένα αγωνιώδες θρίλερ. Με χιούμορ και σοβαρότητα. Ένα σχόλιο για έναν κόσμο καλύτερο. Κι όταν οι πολλοί δεν μπορούν να το αντιληφθούν, πρέπει να βρεθούν οι λίγοι που θα τους ξυπνήσουν και θα τους οδηγήσουν στο φως, έξω από το σκοτάδι του σπηλαίου των βασάνων, της εκμετάλλευσης και της αποδοχής μίας ήττας ολκής. Διότι στη ζωή χαμένη υπόθεση είναι μονάχα αυτή που εγκατέλειψες ...