On my Skin

Mία τρομερή ιστορία που έχει συγκλονίσει την Ιταλία από το 2009 φέρνει στην μεγάλη οθόνη ο Αλέσσιο Κρεμονίνι. Αυτή δεν είναι άλλη από τον θάνατο του Stefano Cucchi μέσα στη φυλακή επτά ημέρες μετά τη σύλληψή του. Τι μπορεί να συνέβη στο μεσοδιάστημα, γιατί ο ίδιος έμοιαζε τόσο αδύναμος απέναντι στην μοίρα του και πώς νιώθουν οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονιάς δέκα χρόνια μετά με τα δικαστήρια να συνεχίζονται, ώστε να αποδοθούν ευθύνες; Tέσσερα Βραβεία David di Donatello σφράγισαν την επιτυχία της ταινίας, που προβάλλεται μέσω της πλατφόρμας του Netflix.

Δύο φίλοι αστειεύονται στο αυτοκίνητο. Ξαφνικά τους πλησιάζει η αστυνομία για έναν τυπικό έλεγχο. Οι καραμπινιέροι είναι αυστηροί, οι νέοι αναιδείς κανείς όμως δεν μπορεί να φανταστεί τι θα ακολουθήσει. Ο Στέφανο συλλαμβάνεται με μία ποσότητα χασίς. Βρίσκεται σε περίοδο αποτοξίνωσης, αλλά προφανώς έχει και πάλι κυλήσει. Αμέσως διεξάγεται έρευνα στην οικεία του. Η επιστροφή στο τμήμα επεισοδιακή. Η ανάκριση ξεφεύγει από τα όρια της δεοντολογίας. Το θύμα βγαίνει από την αίθουσα μελανιασμένο και δυσκολεύεται ακόμα και να περπατήσει. 

Τόσο στο δικαστήριο κατά τη διαδικασία του αυτοφόρου ("αγκάλιασέ με μπαμπά"), όσο και στους ιατρούς υποστηρίζει πως έπεσε από τις σκάλες και τραυματίστηκε. Αρνείται πεισματικά να πει την αλήθεια. Εκείνες οι στιγμές ήταν εφιαλτικές. Eύλογος ο φόβος ότι θα ζήσει ανάλογες κι ίσως ακόμα πιο βάναυσες μετά τις αποκαλύψεις. Καθημερινά όμως χειροτερεύει η κατάσταση της υγείας του. Οι γονείς του παραμένουν ανενημέρωτοι. Ο πατέρας του πρόλαβε να τον αντικρίσει, αλλά το μυαλό δεν έφτασε μέχρι το απεχθέστερο σενάριο.

"Ο νόμος είναι ίδιος για όλους". Μοιάζει με τραγική ειρωνεία. Την ώρα που στο σπίτι κάνουν σχέδια αποφυλάκισης κι επανένταξης στην κοινωνία, ο νεαρός Στέφανο αργοσβήνει. Καταφεύγει στο τσιγάρο και τη Βίβλο, αναζητώντας την τελευταία του ελπίδα. Θέλει να ζήσει, να τα καταφέρει. Έχει όλη τη ζωή μπροστά του. Το μοιραίο ωστόσο μοιάζει θέμα χρόνου. Το σκηνικό διαμορφώνεται τόσο μακάβριο. Ψυχολογικό θρίλερ δίχως happy end.

Σπουδαία ερμηνεία από τον ανερχόμενο Ιταλό ηθοποιό, Αlessandro Borghi που ενσαρκώνει πλήρως τη ψυχοσύνθεση του άτυχου νέου. Δεν υπάρχει διαφυγή. Δεν υπάρχει καθαρό μυαλό να σκεφτείς ποιο είναι το σωστό. Aπό την ελευθερία και τη φυσική παρορμητικότητα της ηλικίας, καταδικασμένος σε έναν αργό, άκρως επώδυνο θάνατο. Κανείς δεν ευαισθητοποιήθηκε γύρω του ούτε τις τελευταίες στιγμές. Τον άφησαν να καταλήξει και τότε απλά ακολούθησαν το εθιμοτυπικό ενημερώνοντας τους συγγενείς.

Αυτό που όμως είναι τρομερό είναι ότι δεν μιλάμε για ένα τυχαίο γεγονός. Ήταν μόνο ένας από τους 172 θανάτους κρατουμένων που έγιναν στα κρατητήρια της χώρας το 2009. Αρκετές οικογένειες αναζητούν ακόμα την ηθική δικαίωση κι αυτή των ψυχών που έφυγαν άδικα. Η υπόθεση παίρνει καθολικό χαρακτήρα, καθώς ταξιδεύει σ΄ολόκληρο τον κόσμο κι ελπίζουμε η θυσία αυτών των ανθρώπων να οδηγήσει σε περισσότερο ψύχραιμη αντιμετώπιση ανάλογων περιστάσεων.