Loro

Το σινεμά του 48χρονου, Πάολο Σορεντίνο έχει τους δικούς του κώδικες. Δυσκολεύεσαι να δεις την πρώτη του ταινία, αλλά αν κάνεις τον κόπο να εμβαθύνεις, ερωτεύεσαι την κινηματογραφική του δεινότητα. O Nαπολιτάνος σκηνοθέτης δημιουργεί ένα σαφές κοινωνικοπολιτικό σχόλιο για τότε, αλλά κυρίως για το σήμερα, μέσα από την αυτοβιογραφία του Μπερλουσκόνι, που πραγματικά είναι μόνο η αφορμή για να παρακολουθήσει κάποιος τη νέα του ταινία.

Ιταλία, μία μίνι ανασκόπηση από το 2006 εώς το 2011, που στην πραγματικότητα αγγίζει το σήμερα, καθώς οι συνέπειες εκείνης της εποχής, έχουν οδηγήσει τη γειτονική χώρα σε βαθιά κρίση, με τη χρεοκοπία να μη μοιάζει μακρινό σενάριο, την ώρα που ολοένα αυξανόμενο ρεύμα προσφύγων φτάνει στα παράλιά της κι οι δυσκολίες διαχείρισης της κατάστασης εντείνονται. Πολλά κοινά με την Ελλάδα, όπως εύκολα κατανοείτε με την περιγράφη, απλά τα γεγονότα χτύπησαν πρώτα εμάς χρονικά.

Προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω τον τίτλο. " Εκείνοι ή αυτοί ", ποιοι είναι άραγε; Αυτοί που μας οδήγησαν εδώ που είναι η Ευρώπη σήμερα ή μήπως όλοι εμείς, που εξαπατηθήκαμε, κάναμε όνειρα απατηλά και μας τύφλωσε για ένα μεγάλο διάστημα η τεχνητή ευμάρεια, που όμως κράτησε για λίγο. Και τι άφησαν πίσω τους όλα αυτά. Μία κενότητα ... Θέλετε οικονομική, θέλετε σε αξίες και πιστεύω. Ο σκηνοθέτης εδώ δίνει την απάντησή του και θεωρεί, πως μόνο ο πολιτισμός μπορεί να μας σώσει από το ναυάγιο.

Το Loro, αποτελεί μία ταινία, που στους κινηματογράφους της Ιταλίας, παίχτηκε ως δύο. Το πρώτο μέρος με τον Σέρτζιο Μάρα να κυριαρχεί στο φόντο με τα " κορίτσια " και τα ξέφρενα πάρτυ του και το δεύτερο χτισμένο πάνω στον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, τον οποίο υποδύεται, ο πάντα στιβαρός, Τόνι Σερβίλο. Η σύνδεση γίνεται με ένα τατουάζ. " Ο αλτρουϊσμός είναι ο καλύτερος τρόπος να είσαι εγωιστής ". Η διαπλοκή, οι εξυπηρετήσεις, τα συμφέροντα, ο έλεγχος των Μέσων, πράγματα γνώριμα σε εμάς, βλέπουμε, πως δεν είναι προνόμια, μόνο του δικού μας λαού.

Στα θετικά η μουσική του Μαρτσινέλι. Παίρνει ρυθμό η ταινία και σε ταξιδεύει. Όταν μάλιστα διαρκεί τόσο πολύ, μάλλον είναι απαραίτητη η συνδρομή της. Εξαιρετική κι η φωτογραφία του Lucci Bigazzi. Και κάπου εκεί, η φύση, το ανώτερο έρχεται να μας προειδοποιήσει, ίσως για τελευταία φορά. Η ματαιοδοξία τείνει να εξελιχθεί σε έναν εφιάλτη. " Η ζωή είναι δύσκολη όταν δε ξέρεις πως να κινηθείς, όταν το παιχνίδι τελειώσει θα εμφανιστεί ένας καθρέφτης και θα θέλεις να κρυφτείς ".

Κι όμως ο Σορεντίνο, δε θέλει να μείνει τα γεγονότα του τότε. Από την αρχή θέτει το σύμβολο αγνότητας, τον αμνό στην πλοκή και μας ετοιμάζει ένα grand finale για το τώρα. Πάντα υπάρχουν απομεινάρια ανθρωπιάς. Η αγάπη άλλωστε, όπως ακούγεται βρίσκεται στις λεπτομέρειες. Ελπίδα υπάρχει. Αυτός που κείτεται πάνω σε ένα βουνό από σκουπίδια, πρέπει να σηκωθεί και να κυριαρχήσει. Αυτό είναι η Ευρώπη κι όχι οι αποσβολωμένοι που έχουν κάτσει γύρω του, έχοντας αποδεχθεί τη μοίρα τους και περιμένουν απλά το μοιραίο.