Εμένα οι φίλοι μου: Little Peter

 

Υπάρχουν άνθρωποι που μπαίνουν στη ζωή σου με έναν αέρα χορευτικό, κάπως έτσι εισέβαλλε στη δική μου ζωή ο Little Peter ένα μεσημέρι στο flip side στην Προξένου Κορομηλά. Ο Little Peter είναι ένας καλλιτέχνης που ακόμα και όταν δεν είναι στη σκηνή , γεμίζει το χώρο με το εκρηκτικό του ταπεραμέντο. Ήθελα από καιρό μια συζήτηση μαζί του για τα πρώτα του βήματα και για τη μουσική σκηνή της Θεσσαλονίκης τη δεκαετία του ενενήντα.

 της Αντωνίας Γεωργιάδου

 

Πώς ξεκίνησε το ταξίδι σου στον κόσμο της μουσικής;

 

Από μικρός σε κλασσικό ωδείο, εκείνη την εποχή δεν είχες άλλες επιλογές , πήγαινες για να μάθεις κλασσική μουσική , να πάρεις πρώτα την κλασική βάση και από εκεί και πέρα ο καθένας έβλεπε την κλίση του. Εγώ βέβαια ποτέ μου δεν πήγα για να μάθω πιάνο , πήγα για να μάθω κιθάρα, προέρχομαι από μια μουσική οικογένεια , ο πατέρας μου και ο ένας μου αδελφός παίζουν ακορντεόν και άλλος μου αδελφός τύμπανα. Κάπως έτσι τα βήματα μου με οδήγησαν σε ένα ωδείο για να μάθω κιθάρα , το ωδείο εκείνη την εποχή ήταν ένα extra βάρος στο οικογενειακό εισόδημα. Εκεί λοιπόν ο δάσκαλος που με είδε με πήρε απ’ τα μούτρα που θα λέγαμε και σήμερα λέγοντας μου ότι δεν κάνω για το όργανο καθώς έχω κοντά και χοντρά δάχτυλα .Διασχίζοντας το διάδρομο του ωδείου προς την έξοδο  κοίταξα μια μισάνοιχτη πόρτα όπου ένα παιδί έπαιζε πιάνο και λέω στον πάτερα μου ότι εγώ θα μάθω αυτό το όργανο και έτσι ξεκίνησα.  Δεν ήθελα να φύγω από το ωδείο χωρίς να έχω γραφτεί σε κάποιο όργανο. 

Πόσα χρόνια ακολούθησες την κλασική μουσική; 

Έμεινα στο ωδείο για έξι χρόνια.

Στο είδος της μουσικής που έχεις αφιερωθεί είσαι αυτοδίδακτος όμως; 

Ναι είμαι αυτοδίδακτος στο rock n roll, οτιδήποτε έμαθα έχει να κάνει με τα ακούσματα και στις τεχνικές, στον τρόπο και στο ηχόχρωμα είμαι αυτοδίδακτος. Όσο αφορά τη βάση της μουσικής διδάχτηκα στο ωδείο και νομίζω ότι είναι και ο σωστότερος τρόπος για να ξεκινήσει ένα παιδί.

 

H αγάπη σου για το rock n roll ήρθε στην εφηβεία σου;

 

Ήταν μια μουσική που ξεχώρισα ενδιάμεσα από πολλές μουσικές επιρροές και ακούσματα απ’ το σπίτι. Τότε ακούγαμε πολύ ραδιόφωνο την εκπομπή του Πετρίδη και μέσα στα πολλά τραγούδια , εγώ ξεχώρισα αυτά για το ρυθμό και τη διάθεση που βγάζουν.

 

Ακούγοντας αυτούς τους ήχους σου είχε περάσει από το μυαλό ότι κάποια μέρα εγώ αυτό θα το κάνω επαγγελματικά;

 

Ποτέ. Ακόμη και τώρα δεν το κατανοώ την ώρα που συμβαίνει. Και όμως το κάνω επαγγελματικά πολλά χρόνια.

 

Η μπάντα σου Little Peter and the bad news έχει αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια;

 

Η σύνθεση έχει αλλάξει, το όνομα ποτέ. Η μπάντα δημιουργήθηκε στις αρχές του ενενήντα και αφορμή στάθηκε το άνοιγμα του malt n jazz με τον Δημήτρη Πολύζο, το Νίκο Καραδιάκο και άλλους, οι οποίοι ήταν πάντα υποστηρικτικοί με τα διάφορα σχήματα όπως με τον Αλέξανδρο Πέρρο και με αλλά μικρά σχήματα που φτιάχναμε. Για μένα υπήρχε η τριβή με τη μουσική αλλά όχι κάτι οργανωμένο. Μετά από παρότρυνση αυτών των ανθρώπων και φίλων φτιάχτηκε κάτι πιο προσωπικό , να βγει μπροστά το πιάνο και η φωνή και έτσι ξεκινήσαμε πειραματικά. Βέβαια δεν θα προχωρούσε το πείραμα αυτό αν δεν υπήρχε η υποστήριξη του Πολύζου και του Καραδιάκου που μας πρόσφεραν απλόχερα ότι χρειάζονταν, όπως μουσικά όργανα και τεχνική υποστήριξη. Όλη αυτή η στήριξή ήταν κάτι το παράξενο εκείνη την εποχή για την ξένη μουσική σκηνή της πόλης, ότι ζητούσαμε το είχαμε για να γίνει σωστή δουλειά.

 

Οι μουσικές παραστάσεις που δίνετε, βασίζονται πάνω σε δικό σου σχεδιασμό;

 

Ναι, δεν είναι κάτι δύσκολο . Το όργανο από μόνο του προστάζει μια διαφορετική διάταξη πάνω στο πάλκο, οπότε από μόνος σου διαφοροποίησε. Όταν βγαίνει ένα πιάνο απλώνει και ο καλλιτέχνης πάνω στη σκηνή. Έπειτα η δικιά μου φιλοσοφία δεν είναι μινιμαλιστική, εγώ θέλω και πιάνο  και τύμπανα και κιθάρα και έτσι ξεκινήσαμε στο malt n jazz αλλά αργότερα η μπάντα μεγάλωσε και προστέθηκε το μπάσο και τα πνευστά και καταλήξαμε να είμαστε 8 με 9 άτομα πάνω στο πάλκο.

 

Σκεφτήκατε να κατηφορίσετε προς την Αθήνα;

 

Η αποδοχή του κόσμου ήταν μεγάλη και η ζήτηση ήταν μεγάλη αλλά προτιμήσαμε τον πυρήνα της πόλης. Εκείνη την εποχή η άνθηση των γκρουπ και των σχημάτων ξένης μουσικής γινόταν στη Θεσσαλονίκη , εδώ υπήρχε ένα άλλο μουσικό μοτίβο που μας διαφοροποιούσε απ’ την Αθήνα.

 

Η σόλο καριέρα υπήρχε σαν σκέψη στο μυαλό σου;

 

Ναι, το είχα σκεφτεί και αυτό, μου είχε γίνει πρόταση από τους Α.Μ.Α.Ν. όπου είχαν συνεργασία τότε με το STAR για ένα τριετές συμβόλαιο με μια εταιρεία στην Αθήνα αλλά δεν είχε ευτυχή κατάληξη. Μετά ξαναπροσπάθησα πιλοτικά με τον ANT1 αλλά ούτε αυτό προχώρησε. Υπήρχαν γενικά προτάσεις αλλά δεν υπήρχε το έδαφος για αυτό το είδος της μουσικής.

 

Σκέφτηκες κάποια στιγμή να αλλάξεις το είδος της μουσικής που παίζεις;

 

Ποτέ. Παίζω rock n roll και το παίζω καλά. Είχα την τύχη να έχω ακούσματα από όλες τις μουσικές και μου αρέσουν πολλά είδη και θα ευχόμουν να παίζω και άλλα πράγματα όμως πάνω στη σκηνή δεν μου βγαίνει. Αυθόρμητα, πηγαία ο δρόμος μου πάει προς τα εκεί.

 

Έχεις κάνει εκπτώσεις στη δουλειά σου;

 

Όχι ποτέ και αυτός ήταν και ο λόγος που δεν προχώρησε με τη δισκογραφική στην Αθήνα. Μου ζητήθηκε να παίζω και ελληνικό rock n roll. Το rock n roll είναι μια φολκ μουσική αμερικάνικη, αυτήν αντιπροσωπεύω και αυτήν τραγουδώ. Ούτε μέσα στην κρίση έκανα εκπτώσεις στην μπάντα και στη δουλειά μου, ούτε αρπαχτές κάναμε, ούτε μίκρυνε το γκρουπ αντιθέτως μεγάλωνε. Μείωσα τις απολαβές μου για να κρατήσω το θέαμα.

 

Δισκογραφία έχεις κάνει;

 

Έχω συμμετοχές σε δίσκους φίλων. Σε ένα τόσο εχθρικό περιβάλλον δεν χωρούσα. Αν παίζεις αγγλικά είσαι για αυτούς εχθρός του κράτους και μου το δώσανε να το καταλάβω με όλους τους τρόπους. Οι ελληνικές δισκογραφικές ζητούσαν οπωσδήποτε και ελληνικό στίχο και αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το κάνω με αυτό το είδος.

 

Βλέπεις καινούρια άτομα μέσα στο κοινό σου;

 

Εγώ έχω ένα σταθερό κοινό που με ακολουθεί όλα αυτά τα χρόνια όμως βλέπω να έρχονται και νέοι άνθρωποι , όχι με παρότρυνση δική μου αλλά με παρότρυνση τρίτων που έχουν δει το show και το έχουν επικοινωνήσει σε φίλους τους. Από στόμα σε στόμα μαζεύονται καινούριες παρέες και αν δεν είσαι γνωστός από τη δισκογραφία βασίζεσαι στις καλές εμφανίσεις και στα social media.

 

Θα ήθελα τώρα να μου πεις την ιστορία της γνωριμίας σου με τον άνθρωπο που σε επηρέασε περισσότερο, τον Τζέρι Λι Λιούις;

 

Ήταν την εποχή των συναυλιών του στην Ελλάδα. Εμείς νεαροί τότε είχαμε κατεβεί στην Αθήνα για τη συναυλία γνωρίζοντας τους διοργανωτές και έχοντας και τις πληροφορίες μας. Όταν λοιπόν πλησίαζε η ώρα να βγει ο Τζέρι στη σκηνή τα πράγματα στο κοινό ήταν έτοιμα να ξεφύγουν από θερμόαιμους θαυμαστές εκεί λοιπόν ζητήθηκε η βοήθεια μας να μαζέψουμε τους δικούς μας γνωστούς για να μη γίνουν έκτροπα. Βλέποντας οι υπεύθυνοι ότι συμμαζέψαμε την κατάσταση μας πρότειναν να ακολουθήσουμε την τουρνέ για την ομαλή διεξαγωγή των συναυλιών, η δουλειά μας ήταν να βρισκόμαστε ένα βήμα πίσω από τους σωματοφύλακες του Τζέρι Λιούις. Ήταν τεράστια εμπειρία να τον βλέπω πάνω στη σκηνή και μεγάλη τιμή να είμαι δίπλα του γιατί αυτός ήταν ο καλλιτέχνης που ξεχώρισα. Ο Τζέρι Λι Λιούις έβγαζε μια θεατρικότητα , είναι αυτός που άφησε το σκαμπό στην άκρη και αλώνιζε πάνω στο πάλκο, έκανε το πιάνο κιθάρα και έσπασε τα στερεότυπα της εποχής.

 

Ποιες είναι οι διάφορες μιας ελληνικής συναυλίας σε σχέση με το εξωτερικό;

 

Στο εξωτερικό μια συναυλία είναι σαν μια κινηματογραφική ταινία με αρχή, μέση και τέλος με συναισθηματική κορύφωση. Συνδυάζονται τα τραγούδια με τον ήχο και την εικόνα. Υπάρχει πάντα σκηνοθετική επιμέλεια, ολοκληρωμένο project, όπου ο θεατής παρακολουθεί μια άρτια παράσταση στην ουσία αυτό είναι το θέαμα.

Γράφεις μουσική;

 

Γραφώ πολλά κομμάτια και εδώ είναι το παράξενο, ότι δεν γράφω rock n roll και μου είναι πιο εύκολο το κατά παραγγελία γιατί  κάποιος με οριοθετεί να γράψω κάτι συγκεκριμένο.

 

Άκουσα πρόσφατα μια άποψη ότι κουμάντο στη διασκέδαση της Θεσσαλονίκης κάνουν οι φοιτητές. Ποια είναι εσένα η γνώμη σου;

 

Βρισκόμαστε σε μια πόλη που κατακλύζεται κάθε χρόνο από φοιτητές, ορίζεται κατά πολύ η νυχτερινή διασκέδαση από αυτά τα παιδιά. Η φοιτητική κοινότητα κινεί την πόλη, διαλέγει μαγαζιά και χτίζει σχέσεις με τη μουσική σκηνή της. Εδώ λοιπόν οφείλουμε να εκπαιδεύσουμε αυτά τα παιδιά στην ιστορία της μουσικής και από την πλευρά των ιδιοκτήτων των μαγαζιών να μην υπάρχει εκμετάλλευση. Όταν θα μπει μια καινούρια παρέα στο μαγαζί από νέο κόσμο οφείλεις να τους βολέψεις και να μην τους πετάξεις την μπόμπα . Αυτές τις παρέες τις χρειάζεται η πόλη για να κινηθεί η νύχτα της.  

 

Όταν φτιάχνεις ένα show πως θέλεις να το εισπράξει το κοινό;

 

Επειδή καταβάλλω μια προσπάθεια να χτίσω ένα show  κάθε φορά , είμαι υπερ των καθήμενων. Θέλω ο θεατής που θα έρθει να καθίσει και να το απολαύσει. Όλα τα τραγούδια μιλάνε για έρωτα  και όλα τα show που στήνω τα δουλεύω ανάλογα με την εποχή και τη διάθεση. Ακόμα και όταν οι εποχές είναι δύσκολες, εμένα η διάθεση μου ανεβαίνει , θέλω περισσότερα όργανα, πιο πολλά τραγούδια, περισσότερες πρόβες για να βγει κάτι θετικοί και όμορφο στο θεατή.

 

Ποιοι είναι οι Έλληνες καλλιτέχνες που εσύ έχεις ξεχωρίσει;

 

Αυτοί που μου αρέσουν και τους έχω ξεχωρίσει για το στιλ τους είναι ο Βαγγέλης Γερμανός, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, ο Τζίμης Πανούσης και ο Δημητριάδης.

 

Κλείνοντας θέλω να μου πεις για τη μουσική της Θεσσαλονίκης τη δεκαετία του ενενήντα;

 

Η δεκαετία του ενενήντα ήταν μια παραγωγική δεκαετία για την πόλη. Αυτό οφείλεται στην τεράστια δισκογραφία και στις δισκογραφικές εταιρίες. Το promotion που έκαναν ήταν εξαιρετικό. Εμείς εδώ στη Θεσσαλονίκη είμασταν πιο έτοιμοι να δεχτούμε όλο αυτό που γινόταν με τα καινούρια συγκροτήματα και γίνανε αμέσως νέα μουσικά στέκια. Το κοινό της Θεσσαλονίκης ήταν πιο ψαγμένο μουσικα κοινό. Τότε βγήκαν ιστορικά γκρουπ όπως οι Τρύπες τα Ξύλινα Σπαθιά που τάραξαν τα νερά της ροκ σκηνής και δεν μπορώ να μην σταθώ στην ευφυέστατη προσέγγιση του ελληνικού στίχου παντρεμένου με το ευρωπαϊκό άρωμα που κατάφεραν οι ΧΑΧΑΚΕΣ. Η Θεσσαλονίκη τη δεκαετία του ενενήντα έζησε ιστορικές στιγμές στη μουσική.