Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Μπερτράν Μαντικό μετά τα "Άγρια Αγόρια" αποτελεί μία μετάβαση σε έναν νέο πλανήτη που θέση έχουν μόνο οι γυναίκες.
Πρεμιέρα στο Λοκάρνο και περίπου έναν χρόνο μετά στην πατρίδα μας και τους θερινούς κινηματογράφους. Ο εκκεντρικός σκηνοθέτης τοποθετεί σε ρόλο πρωταγωνίστριας τη Paula Luna (Ρόξι ή Τόξικ). Αυτή από την πρώτη κιόλας σκηνή αναρωτιέται αν πρέπει να μας τα πει όλα. Ποια είναι αυτά; Αμέσως ξεκινάει ένα ταξίδι σε μετα - φυσικό σύμπαν. Η απόλυτη μυθοπλασία σε ένα υβριδικό σχήμα. Από τα κόμικ στους νομάδες, από τη θρησκεία στην οικολογική συνείδηση και τελικά σε ένα κοσμικό και ταυτόχρονο απόκοσμο, ιδιότυπο western στο κυνήγι της Κέιτ Μπους.
Πολύ διαβασμένος κινηματογραφικά συνθέτει άριστα είδη και αφήνει τη δυνατότητα σε όλους εμάς να ερμηνεύσουμε τη δουλειά του. Σε αυτή τη διαδρομή που έρχεται ως ένα γράμμα από το μέλλον έχουμε μία πολυεπίπεδη μάχη επιβίωσης απέναντι στο κακό. Όλες οι έννοιες όμως παραμένουν ρευστές. Μεγάλη αγωνία, αλλεπάλληλα σοκ, δέος, φρίκη. Οι αισθήσεις του θεατή ενεργοποιούνται θέλοντας και μη. Ο δημιουργός είναι κάθε άλλο παρά συμβατικός. Έχει στόχο να ενοχλήσει, να σε ερεθίσει, να τον μισήσεις ή να τον αγαπήσεις γι΄αυτό που σου προσφέρει.
Η κοινωνική ευαισθησία ("μετά τη Γη, μετά το Γαλάζιο του πλανήτη", όπως μας λέει ο ίδιος ο σκηνοθέτης) έρχεται να συναντήσει το χιούμορ (τα όπλα έχουν ονόματα οίκων μόδας) και να δημιουργήσουν ένα αιχμηρό σχόλιο για τον καταναλωτισμό και την εποχή της ύλης. Με έμφαση στα πλάνα και την εικόνα, σε συνδυασμό με το εξαιρετικό soundtrack του Πιερ Ντεσπρά "παίρνουμε" κι εμείς τη δόση μας, κάτι μεταξύ παραισθησιογόνων και ψυχεδελικών και μεταφερόμαστε σε ένα σύμπαν ανάλογο του Climax. Σε αυτό το σημείο πλέον δεν υπάρχει διαφυγή.
Μένεις στον στίβο μάχης, παλεύεις, προσπαθείς να σκεφτείς με όση δύναμη σου έχει μείνει τι ακολουθεί στον μαραθώνιο μέχρι το φινάλε. Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις σε καμία περίπτωση. Κάθε σκηνή κρύβει και μία μικρή ανατροπή που μπορεί να μαρτυρά πολλά. Από τους ηθοποιούς μέχρι τα σκηνικά κι από τις στιχομυθίες μέχρι τα ηχητικά εφέ. Τίποτα δεν παραμένει προβλέψιμο στη διάρκεια. Θα έρθουν τα πάνω κάτω. Όσες φορές πεις ως εδώ ήταν ..., άλλες τόσες σου κόβεται η ανάσα.
Είναι γεγονός πως θέλει να μας πει τόσα πολλά και ακροβατεί στα όρια, ώστε να αποφύγει τη φλυαρία που είναι η μεγαλύτερη παγίδα. "Όλα πρέπει να γίνουν, τίποτα να μη ξαναγίνει". Με το σχήμα του κύκλου επιστρέφουμε στο αρχικό πλάνο. Με κομμένη την ανάσα πέφτουν οι τίτλοι τέλους. Μία ταινία για την μεγάλη οθόνη. Μία μοναδική εμπειρία, ένα αλλόκοτο θέαμα που πρέπει ως σινεφίλ να βιώσεις. Ο κόσμος του Μαντικό δεν είναι σίγουρα αγγελικά πλασμένος, είναι όμως ενδιαφέρον και αξίζει να τον εξερευνήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου