Τις τελευταίες ώρες η κατάσταση στην πρωτεύουσα είναι απελπιστική. Η κακοκαιρία "Ελπίς" (σχήμα οξύμωρο) χτύπησε το άστυ που παρέλυσε κι ανθρώπινες ζωές κινδύνευσαν. Τα αντανακλαστικά του κρατικού μηχανισμού καθυστερημένα, οι ιδιώτες (βλέπε Αττική Οδό) εξαφανισμένοι. Αρκετοί συμπολίτες μας πέρασαν το βράδυ στα παγωμένα αυτοκίνητά τους. Δεν τους "έσωσαν" ούτε ο στρατός, η πυροσβεστική κι όσοι άλλοι φορείς επιστρατεύτηκαν αφού είχε νυχτώσει και τα πάντα είχαν παγώσει. Κοντά σε όλα αυτά προστέθηκαν ακόμα 209 νεκροί από την πανδημία μέσα σε 48 ώρες. Το χειρότερο είναι πως η απώλεια έχει γίνει συνήθεια κι η ανθρώπινη ζωή απλοί αριθμοί.
Ο φόβος επικαλύπτει τις πληροφορίες και τις ειδήσεις. Ο τρόμος έχει μπει σε κάθε σπίτι ποικιλότροπα. Ανασφάλεια και αμφιβολία για το αν και πως θα ξημερώσει. Την ώρα που μαίνεται η θύελλα κρουσμάτων με την μετάλλαξη Δ να μένει ζωντανή κόντρα στα προγνωστικά, η ακρίβεια σαρώνει τα νοικοκυριά. Αρκετοί φίλοι δεν έχουν τη δυνατότητα να ανοίξουν τη θέρμανση στο σπίτι τους. Η ΔΕΗ οδηγείται σε ακραία υποβάθμιση και οι "καλοθελητές" είναι έτοιμοι να υποδεχθούν τους απελπισμένους πολίτες. Το σενάριο μίας ακόμα ιδιωτικοποίησης στους "δέκτες" μας με τους ίδιους πρωταγωνιστές. Κι όμως είμαστε αδύναμοι να αντιδράσουμε.
Ως μεγαλύτερη διέξοδος φαντάζουν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Αρκετές φορές (ιδίως το Twitter) αποκαλύπτουν θέματα, από την άλλη όμως λειτουργούν κι ως "αντικραδασμικό" απορροφώντας οργή κι ένταση. Ο κόσμος εκφράζει την αγανάκτησή του εκεί, μαλώνει, έρχεται σε αντιπαράθεση, εκτονώνεται και τελικά την επόμενη ημέρα τίποτα δεν αλλάζει στην πράξη. Είναι ίσως η μεγαλύτερη παγίδα. Σε προηγούμενη μου τοποθέτηση έγραψα πως εγκλωβιζόμαστε στον "μικρόκοσμό" μας. Αυτό ακριβώς συμβαίνει. Είναι σαν να έχουμε ενημέρωση μονάχα από μία πηγή. Οι παρωπίδες όμως δεν ωφελούν.
Από πού να αρχίσει κανείς και κυρίως πού να σταματήσει; Να μιλήσουμε για τις φωτιές, για τις πλημμύρες, για τα χιόνια; Καιρικά φαινόμενα που γίνονται ΕΙΔΗΣΕΙΣ με την κακή έννοια. Με τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής να καλπάζουν ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα. Τι θα συμβεί όταν πραγματικά έρθουν τα δύσκολα; Θα διασώσει την κυβέρνηση ένας ανασχηματισμός ή μία αλλαγή "επιτελικού υπουργού"; Αναρωτιέμαι πραγματικά και συμπονώ καθένα που έχει ανάγκη τη δεδομένη χρονική στιγμή. Έτσι λειτουργώ, έτσι σκέφτομαι και με αυτόν τον τρόπο θα συνεχίσω. Το καζάνι όμως φαίνεται πως δεν έχει πάτο.
Περσόνες που προ δεκαετίας ήταν στο περιθώριο, σήμερα όχι μόνο βρίσκονται στο επίκεντρο της showbiz και του lifestyle, αλλά διαμορφώνουν πολιτική όπως φαίνεται. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αναπτύσσεται στις οθόνες μας τις τελευταίους μήνες. Ένας "υπόδικος" παρουσιαστής βάζει στο στόχαστρο τον Υπουργό Επικρατείας (έχοντας εκβιάσει νωρίτερα κατά μαρτυρία του τον πρώην Υπουργό Εργασίας, κ.Βρούτση). Φανταστείτε να συνέβαινε κάτι αντίστοιχο στη Γερμανία, στην Αυστρία, στο Βέλγιο, στη Σκανδιναβία, στη Γαλλία ή ακόμα ακόμα στη γειτονιά μας, σε Ισπανία και Πορτογαλία; Κι όμως εδώ το μαύρο, πάει να γίνει και πάλι άσπρο και αμόλυντο.
Κι επιμένω πως λύση δεν είναι ΜΟΝΟ να "ποστάρουμε" στον τοίχο μας που έχουμε 2000, 20.000 ή 200.000 συνδέσεις και ακoλούθους που προφανώς οι περισσότεροι συμφωνούν μαζί μας. Εκεί μπορεί να γίνει η αρχή, να δοθεί το έναυσμα, να αφυπνίσουμε αρκετούς που έχουν χαθεί κι αδυνατούν να σκεφτούν πολιτικά. Δεν μπορεί όμως αυτή ούτε η λύση να είναι, ούτε η άσκηση πολιτικής - παραγωγικής αντιπολίτευσης. Η ζωή συνεχίζεται, προχωράει και το κάνει με τους δικούς της ρυθμούς χωρίς να μας ρωτάει. Ήρθα η ώρα να την πάρουμε ξανά στα χέρια μας ...
πρώτη δημοσίευση ROSA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου