Η δεξιά τσέπη του Ράσου

Ακόμα μία ελληνική ταινία που παρακολουθήσαμε στο 59ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ήταν " Η δεξιά τσέπη του Ράσου " του Γιάννη Β.Λαπατά σε σενάριο της Στέλλας Βασιλαντωνάκη, βασισμένο στη ομότιτλη νουβέλα του Γιάννη Μακριδάκη (2009). Βραβείο Νεότητας Φοιτητών Πανεπιστημίων Θεσσαλονίκης για μία προσπάθεια που ο σκηνοθέτης ξεκίνησε εννέα χρόνια πριν, επειδή ένιωσε αυτήν την ιστορία εντελώς δική του. Κάτι ξύπνησε μέσα του και δε το άφησε να προσπεράσει. Mεταφερόμαστε στη Χίο ...

Ένας μοναχικός καλόγερος προσπαθεί να διαχειριστεί την αβάσταχτη λύπη και την μοναξιά. Το τελευταίο του στήριγμα, η σκυλίτσα του τον εγκαταλείπει ξαφνικά και βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα αδιέξοδο, με ένα τέλμα. Από τις στάχτες του όμως θα ξαναγεννηθεί. Αυτή είναι η μοίρα του ανθρώπου. Θα βρει τη δύναμη, θα δει στο βάθος την ελπίδα και θα ορθοποδήσει. Εκεί που νομίζεις πως όλα έχουν τελειώσει μετά τον Γολγοθά και τη Σταύρωση, έρχεται η Ανάσταση. Αρκεί να προσμένεις, να περιμένεις με υπομονή κι επιμονή ...

Η απώλεια θα δώσει το έναυσμα ώστε να κάνει τον απολογισμό της ζωής του. Δεν μετανιώνει καμία στιγμή για την επιλογή του. Νιώθει όμως την ανάγκη για μία προσωπική εξομολόγηση κι εξαγνισμό όσων έχει κρυμμένα στη ψυχή του. Ο πιστός του φίλος δε φαίνεται να έχει διάθεση να τον ακούσει. Τα εκμυστηρεύεται συγκινητικά σε εμάς. Η ταινία ακροβατεί μεταξύ του προσωπικού και του συλλογικού δράματος. Έχει στόχο να θυμίσει θαμμένες αξίες όπως η ανιδιοτέλεια, η αγάπη, το φιλότιμο, η αλληλεγγύη.

Πρωταγωνιστής ο Θοδωρής Αντωνιάδης. Ουσιαστικά η ταινία αποτελεί έναν ευαίσθητο δικό του μονόλογο, με ελάχιστες διακοπές και παρεμβάσεις άλλων προσώπων. Σίγουρα η παρουσία του Γεράσιμου Σκιαδαρέση δίνει πρεστίζ. Κι εμείς παρακολουθούμε αυτά που γνωρίζουμε ότι γίνονται, αλλά πιθανώς αρνούμαστε να τα παραδεχθούμε. Μας δίνεται μίας πρώτης τάξης ευκαιρία να θυμηθούμε την ανθρωπιά μας. Κι είναι πραγματικά πολύ μεγάλη υπόθεση να μπορείς να τα κλείσεις όλα, να τα αφήσεις όλα και να βρεθείς εκεί να ηρεμήσεις, να μοιραστείς τη γαλήνη.

Ο Βικέντιος θα επανατοποθετήσει την πορεία του, όταν νιώσει το μεγαλείο της γέννησης και του θανάτου. Η διαχείριση μίας αβάσταχτης απώλειας και το χρέος του να λειτουργήσει ως μάνα και πατέρας μαζί την επόμενη κιόλας μέρα. Η πίστη στον Θεό δίνει δύναμη, δε σε αφήνει να λυγίσεις. Στον οίκο του όμως, την εκκλησία και τα μοναστήρια δεν είναι όλα αγγελικά πλασμένα. Τι κρύβεται άραγε στην περιβοήτη δεξιά τσέπη του ράσου; Πού πάει το μυαλό σας; Και γιατί μας έφτασαν να πηγαίνει κατευθείαν εκεί;

H σχέση του ανθρώπου με τα ζώα, το μοτίβο με τον σκύλο τον πιο πιστό φίλο του ανθρώπου θα οδηγήσει τον ιερομόναχο στην προσωπική λύτρωση μέσω μία μακράς διαδρομής προσωπικής αναζήτησης. Θα κοιτάξει ξανά στο βάθος το πέλαγος, θα σηκώσει την ελληνική σημαία να κυματίσει, θα χτυπήσει την καμπάνα. Και τότε θα καταλάβουμε πως η πραγματική χαρά της ζωής κρύβεται μέσα μας και σε αυτά που έχουμε και δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε μέχρι να τα χάσουμε.