Tις τελευταίες ημέρες παρατηρώ στο facebook να γράφονται καταστάσεις για τον αλγόριθμο και τον τρόπο, που επιλέγει τους " φίλους " μας και τι θα μας παρουσιάσει απ΄αυτούς. Θεωρώ, ότι οι αληθινές σχέσεις χτίζονται από κοντά. Στα σχολεία, στους δρόμους, στα καφέ, στα γυμναστήρια. Άλλωστε πιστεύω, πως οι χρησιμότερες εφαρμογές των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης είναι αυτές που αφορούν την επικοινωνία (να δώσουμε το ραντεβού μας δίχως χρέωση). Κι επιστρέφω στο facebook αυτό καθ΄αυτό, για να τονίσω, πως πρέπει να χρησιμοποιείται ως εργαλείο, ειδάλλως δεν έχει νόημα να υπάρχει για έναν άνθρωπο. Φαινομενικά καλύπτει τη μοναξιά σε ένα μεγάλο βαθμό. Το ταίρι μας όμως κι οι φίλοι δεν κρύβονται πίσω από οθόνες. Άλλωστε δεν είναι μόνο τα λόγια, υπάρχουν τα βλέμματα, τα σώματα, οι αισθήσεις. Πρέπει να συναντηθούμε, να αφουγκραστούμε ο ένας τη χαρά ή τη λύπη του άλλου. Να νιώσουμε, να μοιραστούμε, να κλάψουμε. Επομένως, για μένα περνάει στα ψιλά, ο αλγόριθμος, όπως περνάει και το facebook στην καθημερινότητά μου. Δεν θα ποστάρω κάτι σχετικό, γιατί αυτούς που με ενδιαφέρει πραγματικά, θα τους αναζητήσω και θα τους βρω. Θα κάνω τα πάντα για να το πετύχω. Δε βασίζω τις σχέσεις μου σε αυτό το " ψεύτικο " δίκτυο. Δε πέφτω στην παγίδα, δε θέλω να ξεγελάσω τον εαυτό μου ...
Η φωτογραφία είναι του φίλου μου, Τάσου Τσιφτσή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου