Στην Ευρώπη η τρομοκρατία, στην Eλλάδα τα τροχαία

Η Τρομοκρατία σε καιρό πολέμου, δεν μπορεί παρά να ανθίζει. Ο φόβος πρέπει να κυριεύσει. Αυτός είναι ο στόχος. Ποιοι τροφοδοτούν άραγε φίλες και φίλοι με όπλα τους βομβιστές αυτοκτονίας; Το Παρίσι, το Λονδίνο, η Βαρκελώνη, πόλεις της Γερμανίας, η Φιλανδία, κάθε μέρα και μία επίθεση, μικρή η μεγάλη, με θύματα αθώους. Όπως σε κάθε πόλεμο, θα πω εγώ, αυτοί την πληρώνουν. Αμέριμνοι, ήσυχοι άνθρωποι, φεύγουν, επειδή το επέλεξαν κάποιοι άλλοι. Στην Ελλάδα δεν έχει έρθει ακόμα η μάστιγα της Ευρώπης. Τι να το κάνεις όμως; Kαθημερινά νεκροί με γεωμετρική πρόοδο. Νέα παιδιά, μεσήλικες με οικογένειες. Πού; Μα φυσικά στους δρόμους. Τι να τους κάνεις τους καμικάζι, όταν οι οδηγοί συμπεριφέρονται σαν κι αυτούς, άθελά τους. Το αυτοκίνητο ή μηχανή είναι μέσο για να πάμε στη δουλειά μας, στον προορισμό μας. Αυτός είναι ο ρόλος τους. Όταν ξεπερνάμε τους νόμους της φυσικής, αργά ή γρήγορα θα τιμωρηθούμε. Το κράτος σιωπή. Μία τόσο εκνευριστική, που τείνει προς την αδιαφορία, ενώ κάθε μέρα κλείνουν σπίτια ολόκληρα. Δεν είναι ένα και δύο περιστατικά, αλλά εκατοντάδες. Η Ελλάδα έχει αυτή τη δραματική πρωτιά, με αύξηση που αγγίζει το 60% από το 2010 και μετά. Το ακούει κανείς; Το διαβάζει; Το αισθάνεται ή περιμένει να χτυπήσει την πόρτα του, ο θάνατος;  Όπως κάπου επισήμανε ο Ιαβέρης, πολύ σωστά, " είμαστε τρομοκράτες από ανοησία " και νομίζω αυτό είναι χειρότερο από τους φανατισμούς, που προκαλούν ομάδες, θρησκείες και κόμματα. Καταλάβετε το επιτέλους, το αυτοκίνητο εφόσον περάσει συγκεκριμένα όρια, είναι φονικό όπλο. Κι όχι, δεν πρέπει να πάθεις για να μάθεις. Γιατί τις περισσότερες φορές είναι αργά ...

Τα Μέσα στο σήμερα ...

Ζούμε στην εποχή, που τα Μέσα είναι ικανά να διαμορφώσουν άποψη και να χειραγωγήσουν τις μάζες, την κοινή γνώμη, σχεδόν σε απόλυτο βαθμό. Φυσικά εμείς δώσαμε τον χώρο να συμβεί αυτό κι η κατάσταση, τη δεδομένη στιγμή, μοιάζει μη αντιστρεπτή κι αναστρέψιμη. Αν όμως, εμείς δε σηκώσουμε το λάβαρο της Επανάστασης και το αποδεχτούμε, τότε θα έχουμε χάσει, πρώτα απ΄όλα τη μάχη με τον εαυτό μας.

Έχω απορρίψει εδώ και πολλά χρόνια την τηλεόραση. Δεν με καλύπτει, δεν με εκφράζει. Δεν μπορώ να αποδεχτώ, αυτό που μου δείχνει, ως καθημερινότητα και πανάκεια. Μπορεί η κατάσταση να είναι δύσκολη, οριακή, αλλά προβάλλοντας συνεχώς την πιο σκληρή εκδοχή της, στη χειρότερη μορφή της, μόνο κακό μπορείς να κάνεις. Αντί να αφυπνίσεις συνηθίζεις, δίνεις πάτημα στον φόβο να κυριαρχήσει.

Και πηγαίνω στο Διαδίκτυο: Ανελέητο κυνήγι των κλικς. Καμία δημοσιογραφική δεοντολογία, μηδενική ηθική. Δεν μας νοιάζει ο κόσμος στο ελάχιστο. Όπως λέει και μία ψυχή, πουλάει το αίμα, το σπέρμα, οι φόνοι, τα τροχαία, οι φωτιές κι εν γένει ο πόνος κι οι καταστροφές. Βλέπεις πως υπάρχουν και χειρότερα κι επαναπαύεσαι. Μαθαίνεις να ζεις με τα λίγα. Όχι με αυτά, που αξίζεις, αλλά με αυτά που σου επιβάλλουν. Αρνούμαι επίσης, να το δεχτώ, να το υιοθετήσω.

Προτιμώ ακόμα την εφημερίδα και το ραδιόφωνο. Παραμένω ρομαντικός. Έχει την αξία του το χαρτί, η άποψη, ακόμα κι αν γνωρίζω, πως μετά από λίγες ώρες θα την βρω, κάπου αναρτημένη στο Internet. Το ίδιο και με τον ήχο. Είναι πάθος, σε ταξιδεύει. Είτε είναι μία εκπομπή, είτε ένα τραγούδι. Σου δίνει περιθώρια, να το συμπληρώσεις, να το διανθίσεις. Ελάχιστοι κάνουν κάτι ανάλογο.

Αυτή είναι μία σκληρή πραγματικότητα. Κάνει τον άνθρωπο αδρανή, να τα παρατήσει. Ειδικά αν αυτός δεν έχει άμυνες. Και πιστέψτε με, πρέπει να είναι πολύ δυνατός για να αντέξει. Φυσικά όχι μυϊκά, αλλά ψυχολογικά-πνευματικά. Πολύπλευρα μορφωμένος, ενημερωμένος, μέσα στις εξελίξεις. Να χρησιμοποιεί όλα τα Μέσα, προς όφελός του, συνετά. Να μην παρασύρεται ...

Γιατί, λοιπόν, κανείς δεν προβάλλει τα όποια καλά, σε μια περίοδο κρίσης; Διότι όλα πρέπει να εξυπηρετούν μικρά ή μεγάλα συμφέροντα. Δυστυχώς, ζούμε και μεγαλώνουμε σε μία τέτοια χώρα, σε έναν τέτοιον κόσμο. Ας μην εθελοτυφλούμε. Ή τον αποδεχόμαστε, ή ψάχνουμε δύναμη να τον αλλάξουμε.

River πάρτυ 2017

Με μεγάλη επιτυχία, για ακόμα μία χρονιά, διοργανώθηκε το River Party στο Νεστόριο της Καστοριάς. Η Δυτική Μακεδονία φόρεσε τα γιορτινά της κι υποδέχθηκε πλήθος κόσμου, καλλιτέχνες, ανθρώπους του πολιτισμού κι άπαντες βίωσαν μία μοναδική εμπειρία με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο. Η καρδιά της μουσικής χτύπησε δυνατά και πλήθος πιστών, βρήκαν την ευκαιρία να αποδράσουν από το καμίνι των μεγάλων αστικών κέντρων.

Από τις δύο έως και τις έξι Αυγούστου, ζήσαμε την 39η διοργάνωση, που λάτρεψαν οι κατασκηνωτές. Έμπειροι dj, ανερχόμενα σχήματα και φτασμένοι καλλιτέχνες, όπως η Νατάσα Μποφίλιου, ο Μπάμπης Στόκας, ο Τζίμης Πανούσης, ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης, οι Μέλισσες κι ο Γιάννης Ζουγανέλης έδωσαν χρώμα κι απογείωσαν το κλίμα, που από μόνο του ήταν πολύ ευχάριστο. Πάνω από 50.000 άνθρωποι τίμησαν με την παρουσία τους, το σπουδαίο αυτό γεγονός για τη Βόρεια Ελλάδα.

Μία διαφορετική διαδρομή για ένα τριήμερο, αφήνοντας τη Χαλκιδική και τον ντόρο του πρώτου ποδιού και την ομορφιά της φύσης του δευτέρου. Μία ανάσα δροσιάς, δίπλα στην φύση, απ΄άκρη σε άκρη του ποταμού, μακριά από τα άγχη, την πίεση και τον καύσωνα της αδυσώπητης καθημερινότητας της εποχής μας.

Μία επιτυχία του συνόλου, του " εμείς ". Μία πρωτοβουλία, που δεν αφορά έναν. Ένας ζωντανός οργανισμός, γεμάτος υγιή κύτταρα. Διασκέδαση, ξεκούραση, απόλαυση, νέες γνωριμίες, σχέσεις. Φεστιβάλ με τα όλα του. Οι νέοι το τιμούν δεόντως, αλλά είναι κι άνθρωποι, που ξεκίνησαν ως νέοι κι έφτασαν να πηγαίνουν με τα παιδιά τους.

Ένα ατέλειωτο πάρτυ, μέσα στο δάσος, από ξημέρωμα σε ξημέρωμα. Κάτι το διαφορετικό, που δεν το συναντάς πιθανότατα πουθενά αλλού στην Ελλάδα. Αυτό ήταν το River Party και για το 2017 και το ραντεβού δόθηκε ήδη για το 2018, με τους πρωταγωνιστές να μετρούν ήδη αντίστροφα.